Page 25 - อ่านฟรี! นภาจันทร์กระจ่าง
P. 25

¹ÀҨѹ·Ã¡ÃШ‹Ò§


           ขณะที่เขาจะหันกลับไปมอง แผ่นหลังพลันชาหนึบ ถูกใครบางคนจี้สกัดจุดจากทาง

                                                  ี
                      ั
                                     ึ
                                           ึ
           ด้านหลัง จากน้นเสียงทุ้มลึกเสียงหน่งก็เอ่ยข้น “คนผู้น้คือประมุขน้อยเซียว สถานะ
           สูงศักดิ์ มิอาจพลั้งมือท�าร้ายเขาเด็ดขาด”
                           ี
                                                             ี
                 ทว่าเปียนซว่ท่อยู่ด้านหน้ากลับมิได้รับการปฏิบัติอย่างดีเช่นน้ ส่งท่ต้อนรับ
                                                                 ี
                                                               ิ
                            ี
           เขาเป็นตาข่ายสีฟาครามขนาดยักษ์หลายผืน ประกายแสงเย็นเยียบวิบวับในตาข่าย
           ประกอบรวมกับคมมีดนับไม่ถ้วน ขอเพียงเขาติดเข้าไปในตาข่ายเพียงอึดใจเดียวก ็
           ต้องถูกฟันจนกลายเป็นเนื้อสับ
                 สถานการณ์อันตรายเช่นนี้เซียวซู่หานไม่เคยพบพานมาก่อนจึงร้องตะโกน
           “เปียนซวี่!”
                                                                    ื
                      ุ
                             ี
                                                              ้
                                                           ี
                                                                ี
                                                              ี
                                                       ู
                                                ั
                                                         ี
                                                         ้
                 “ประมขน้อยเซยวเป็นห่วงความปลอดภยของคนผ้นเพยงนเชยวหรอ?”
           เสียงน้นเอ่ยข้นจากทางด้านหลังเขาอย่างเนิบนาบ “คนผู้น้โหดเห้ยมอ�ามหิต ฆ่าล้าง
               ั
                                                     ี
                                                         ี
                    ึ
           ส�านักดาบตระกูลเว่ยยกส�านักแล้วชิงเหรียญเงินจากเจ้าส�านักพวกเขามา ท้งยังแต่ง
                                                                 ั
           เรื่องหลอกลวงประมุขน้อย ก็สมควรตายแล้วมิใช่หรือ”
                                                                 ื
                                             ั
                                                      ิ
                                                            ั
                 เม่อได้ยินประโยคน้เซียวซู่หานพลันพร่นพรึง เขาเร่มสงสัยต้งแต่เม่อครู่แล้ว
                               ี
                   ื
           ว่า หรือคนท่สังหารกลุ่มคนส�านักดาบตระกูลเว่ยในคืนน้นจะเป็นเปียนซว่ จากน้น
                                                    ั
                                                                 ี
                                                                      ั
                    ี
           ก็ลอบเข้ามาในห้องของเขา เล่นละครฉากหนึ่ง?
                 ในใจเขาว้าวุ่นปันปวนไปช่วขณะ ยุ่งเหยิงราวขดเชือกปาน ในขณะน้นเอง
                                                                   ั
                                     ั
           เปียนซว่ก็ถูกตาข่ายขนาดใหญ่หลายชนคลุมทับจนเกือบแผ่นาบไปกับพน เมอ
                                                                  ื
                                        ั
                                                                      ื
                 ี
                                                                  ้
                                                                      ่
                                        ้
                               ี
                                     ี
           ติดเข้าในกับดักเขาพลันเหว่ยงกระบ่ในมือ ท�าลายช่องตาข่ายยักษ์แล้วทะยานกาย
                                                                   ี
                                               ื
           ออกไป งอข้อเท้าตวัดเก่ยว แขวนตัวห้อยหัวกับข่อกระท่อม ตาข่ายยักษ์ท้งส่ด้าน
                                                                 ั
                             ี
                                                          ี
                                ี
           พุ่งเข้าหาเขาในทันใด ขณะท่มันก�าลังจะคลุมเขาจนมิอาจหลีกล้ได้ ตาข่ายฝังทิศ
                                                          ี
           ตะวันตกพลันร่วงหล่น ตามด้วยตาข่ายยักษ์ฝังทิศเหนือ แสงกระบ่ในอากาศทอแสง
                                                       ั
           ราวแพรไหมสีขาว หลังจากพัวพันกันอลหม่านตาข่ายยักษ์ท้งหมดก็ตกลงพ้น ผู้ท ่ ี
                                                                  ื
           กางตาข่ายทั้งสี่ด้านล้วนตายด้วยคมกระบี่
                                   ี
                        ี
                 “เปียนซว่เก่งกาจ กระบ่เทียนเยว่เลิศล้า” เสียงทุ้มลึกน้นกู่ร้องยินดีอย่าง
                                                          ั
                                              �
           ไร้อารมณ์ความรู้สึก “เจ้ารู้ทั้งรู้ว่าข้าวางแหฟาตาข่ายดิน ไว้แล้วก็ยังมารนหาที่ตาย
                                                   4
           ท�าให้ข้าต้องนับถือความกล้าหาญของเจ้าจริงๆ”
           22
   20   21   22   23   24   25   26   27   28   29   30