Page 29 - อ่านฟรี! นภาจันทร์กระจ่าง
P. 29
¹ÀҨѹ·Ã¡ÃШ‹Ò§
ซู่หานก็เข้าใจ แหงนหน้ามองทันทีว่าทางลับนี้ลึกมากเพียงใด
“ประมุขน้อยเซียว” เปียนซวี่นิ่งเงียบไปครู่ใหญ่ก่อนเอ่ยขึ้นเบาๆ “คนผู้นั้น
�
ิ
ู
่
ั
ิ
่
ู
้
ื
่
ั
่
ดหวนเกรงอทธพลของเคหาลวเหมยไม่น้อย เม่อครถาท่านอดทนรอ เขาคงไมทาราย
้
ท่าน”
เซียวซู่หานไม่รู้ว่าประโยคน้ของเขาหมายความว่าอย่างไร จึงขมวดค้ว “เอ?”
ี
ิ
“เหตุใดท่านถึงคลายจุด ยื่นมือมาช่วยข้า” เมื่อเปียนซวี่กล่าวประโยคนี้จบ
ก็เผยสีหน้าซับซ้อนออกมาเล็กน้อย
ี
“เฮอะ” เซียวซู่หานได้ยินเขากล่าวเช่นน้ก็โกรธจนหัวเราะ “อะไรกัน เจ้ารู้
ี
ื
ด้วยหรือว่าเม่อครู่ข้าช่วยเจ้า ข้ามิเคยรู้เลยว่ามีผู้ใดไม่ขอบคุณผู้มีพระคุณท่ช่วยชีวิต
แม้แต่ค�าเดียว มิหน�าซ�้ากลับยังมาซักถาม”
ี
เปียนซว่ถูกเขาถากถางกลับไม่ได้รู้สึกทุกข์ร้อน เพียงขมวดค้วแน่น ดูร�าคาญ
ิ
ใจอยู่ในทีอย่างเห็นได้ชัด
ั
ิ
หลังจากเซียวซู่หานร่ายประโยคน้นจบ อยู่ดีๆ ก็รู้สึกหิวจนท้องก่วจึงเอ่ย
ถามอย่างไม่สบอารมณ์ “ตอนน้พวกเราจะออกไปอย่างไร คงมิต้องติดแหง็กอยู่ท่น ่ ี
ี
ี
ทั้งชีวิตกระมัง”
“คนพวกน้นเปิดกลไกของอาจารย์ไม่ได้ แม้จะตามลงมาไม่ได้แต่ก็มิมีทาง
ั
ออกจากกระท่อมไปโดยง่ายเป็นแน่ พวกเราคงต้องออกไปอีกด้านหนึ่งของทางลับ”
ั
ี
เปียนซว่ย่นมือไปคว้าคบไฟ ทันใดน้นก็หันกลับมาเอ่ย “ทางลับน้ทอดยาวย่งนัก
ื
ี
ิ
หากท่านหิวละก็ จับหนูรองท้องไปก่อนสักสองสามตัวเถิด”
เซียวซู่หานได้ฟังก็หนังศีรษะตึงเขม็ง เอ่ยอย่างแข็งกร้าว “ข้ามิหิว!”
ี
เปียนซว่ได้ยินดังน้นก็ไม่เอ่ยอะไรอีก เดินน�าทางไปด้านหน้าเงียบๆ เซียว
ั
ซู่หานได้แต่กดข่มความปวดร้าวทั่วสรรพางค์กายเดินตามไป
ี
“น่...” เดินไปได้ไม่ก่ก้าวเซียวซู่หานพลันนึกเร่องหน่งข้นมาได้ ย่นมือไปจับ
ื
ื
ี
ึ
ึ
ี
ี
แขนเปียนซว่ “คนชุดด�าผู้น้นพูดว่าเจ้าถูกยาพิษบนดาบเขาแล้วน่ ไฉนตอนน้เจ้าถึง
ั
ี
ไม่เป็นอะไร เขาโกหกหรือ?”
ี
เปียนซว่ยกมือลูบแผลบนไหล่ ส่ายหน้าพลางเอ่ย “ตอนถูกดาบปากแผล
26
