Page 24 - อ่านฟรี! นภาจันทร์กระจ่าง
P. 24

¨ÇÕèÃÑèÇ


                                                           ึ
                          ั
                   พวกเขาท้งสองมาถึงหน้ากระท่อมไม้เก่าคร่าคร่าหลังหน่งยามอาทิตย์อัสดง
                                                  �
                         ี
            ดูแล้วน่าจะเป็นท่อยู่อาศัยเดิมของอาจารย์เทียนเยว่ เซียวซู่หานพลิกกายลงจากม้า
            ในใจนึกสงสัยว่าที่พักเก่าผุพังถึงเพียงนี้ยามค�่าคืนจะนอนหลับพักผ่อนเช่นไร
                   ตัวเปียนซว่ไม่ได้สังเกตเห็นความล�าบากใจของนายน้อยใหญ่ท่านน้นเลย
                                                                    ั
                            ี
                                                                ี
            เขาเดินตรงไปหน้ากระท่อมก่อนจะหยุดชะงัก เพียงช่วพริบตาเดียวกระบ่ก็ถูกชักออก
                                                  ั
            จากฝัก คนชุดด�ากลุ่มใหญ่พุ่งลงมาจากหลังคากระท่อมมืดฟามัวดิน ล้อมพวกเขา
              ้
                    ้
                                            ้
                                                            
                                                                   ้
            ไวราวฝูงคางคาว ในชั่วเวลาที่จะกระชับวงลอมนั้นประกายแสงสีฟาครามเสนหนึ่งก็
                                        ั
                                                                  ี
            ฟาดไปกลางเงาร่างค้างคาวเหล่าน้น น่นคือประกายแสงวาบจากคมกระบ่ท่เฉือนเงา
                                     ั
                                                                 ี
            ร่างสีด�าเหล่านั้นในชั่วพริบตา
                                                           ี
                    ี
                                                     ี
                                   ี
                   น่เป็นหนท่สองแล้วท่เซียวซู่หานเห็นเปียนซว่ชักกระบ่ หนแรกเป็นตอน
                           ี
                                                      ั
                                       ็
                                                                ั
                                           ั
                                     ้
                                     ี
                                                            ู
                    ึ
                 ื
                          ็
            กลางคนจงมองเหนได้ไม่ชด หนนเหนได้ชดเจนแล้วแต่กลบตกอย่ในภวงค์ แต่ไหน
                               ั
                                                    ี
            แต่ไรมากระบ่ถือเป็นราชันแห่งร้อยศัสตราวุธ วิชากระบ่โดยส่วนมากมักปราดเปรียว
                      ี
            ว่องไว มุ่งเน้นไปที่ค�าว่า ‘ว่องไว แม่นย�า ดุดัน’ สามค�านี้ ดังนั้นวิชากระบี่ของแต่ละ
                                                 ี
                                                              ี
                                                            ี
            ส�านักในยุทธภพจึงต่างมีจุดแข็งอยู่ในค�าสามค�าน้ ทว่าวิชากระบ่ท่เปียนซว่ใช้น้น
                                                                       ั
                                                                    ี
            กลับส�าแดงค�าสามค�านี้ออกมาได้อย่างเยี่ยมยอด เมื่อครู่ยามนักฆ่าปรากฏตัวเขาก็
                                                                       ี
            ชักกระบ่ตรงเอวของตนออกมาทันที ทว่ากระบ่ยังไม่ทันออกมาพ้นฝัก เปียนซว่ก ็
                                               ี
                   ี
            สังหารนักฆ่านับสิบชีวิตไปทั้งหมดแล้ว หลังจากที่ศพเหล่านี้ล้มฟุบลงก็มีเพียงรอย
            กระบี่ทิ้งไว้บนล�าคอ เส้นเรียวเล็กราวด้ายแดง
                                                                      ี
                   “เจ้า...” เซียวซู่หานเห็นดังน้นก็ผงะไป “เจ้าไม่รู้สึกหรือว่าวิชากระบ่ท่ฆ่า
                                        ั
                                                                     ี
            สังหารส�านักดาบตระกูลเว่ยเหมือนกับวิชากระบี่ของเจ้ามากหรือ”
                                          ี
                                           ั
                   เสียงยามเขาเอ่ยถามค�าถามน้ส่นอยู่ในที เพียงแต่เขาไม่รู้ตัว ทว่าสีหน้า
            ของเปียนซวี่กลับมิได้เปลี่ยนไป พยักหน้ารับอย่างไม่สะทกสะท้าน “ใช่”
                                  ี
                   ค�าตอบของเขาดูไม่ย่หระเกินไปท�าให้เซียวซู่หานเอ่ยค�าถามถัดไปไม่ออก
            ท�าได้เพียงข่มความเคลือบแคลงท่ท่วมท้นหัวใจเอาไว้แล้วเดินตามเขาเข้าไปใน
                                      ี
            กระท่อม
                   ทันทีท่เซียวซู่หานเดินเข้าไปในกระท่อม ลมเย็นวูบหน่งก็พัดผ่านแผ่นหลัง
                        ี
                                                          ึ
                                                                      21
   19   20   21   22   23   24   25   26   27   28   29