Page 31 - อ่านฟรี! นภาจันทร์กระจ่าง
P. 31

¹ÀҨѹ·Ã¡ÃШ‹Ò§


           ก็ไม่อาจทลายการจี้จุดของคนผู้นั้นได้เลย”

                   ื
                 เม่อเซยวซู่หานได้ยินเช่นน้นก็ไม่สบอารมณ์ในทนท “เจ้าจะบอกว่ากาลง
                                                                      ั
                      ี
                                                     ั
                                                       ี
                                                                    �
                                     ั
           ภายในของข้าอ่อนแอรึ”
                 เปียนซวี่ผงะ เอ่ยอย่างจนใจ “ข้ามิได้หมายความเช่นนั้น”
                 เซียวซู่หานพ่นลมข้นจมูก “ข้าเข้าใจความหมายของเจ้า จริงอยู่ท่ก�าลัง
                                ึ
                                                                   ี
           ภายในของคนผู้น้นไม่เลวเลย เพียงแต่ข้าสวมเกราะอ่อนไหมสวรรค์ ลดทอนพลัง
                        ั
           ของเขาไปได้เจ็ดถึงแปดส่วนเลยทีเดียว”
                 เกราะอ่อนไหมสวรรค์น้เป็นสมบัติล้าค่าของเคหาล่วเหมย เปียนซว่ก็ได้ยิน
                                  ี
                                                      ั
                                           �
                                                                  ี
           มาบ้าง เล่าลือกันว่าท�ามาจากเส้นไหมสวรรค์ที่ไหมหิมะทางตอนเหนือสุดคายออก
           มาผสมกับเหล็กนิลและทองค�าขาว มิว่าอาวุธยุทโธปกรณ์ใดในโลกหล้าก็ไม่อาจแทง
           ทะลุได้
                                            �
                          ื
                                    ื
                                                   ี
                             ื
                                                ิ
                                                                      ื
                 หากเป็นผู้อ่นเม่อได้ยินช่อชุดเกราะล้าค่าช้นน้คงต้องโห่ร้องด้วยความต่น
                               ี
           ตะลึงยกใหญ่ ทว่าเปียนซว่เพียงพยักหน้าน้อยๆ จากน้นถือคบไฟก้าวเดินไปด้าน
                                                    ั
           หน้า เม่อเขาเฉยชาเช่นน้ เซียวซู่หานก็ย่งไม่ชอบใจ อยากออกไปจากท่เส็งเคร็งน  ้ ี
                 ื
                                                               ี
                                         ิ
                             ี
           แยกทางกับเจ้าคนไร้อัธยาศัยไมตรีผู้นี้ประเดี๋ยวนั้นเลย
                 ทว่าน่าเสียดายท่เร่องราวกลับไม่เป็นไปตามความคาดหวัง พวกเขาเดิน
                              ี
                                ื
           อยู่ในทางลับนั้นอย่างยากล�าบากกว่าครึ่งวัน จู่ๆ เปียนซวี่ก็หยุดฝีเท้าลง
                                              ึ
                                     ึ
                 เซียวซู่หานไม่รู้ว่าเกิดอะไรข้นจึงรีบก้าวข้นไปข้างหน้า อาศัยแสงจากคบไฟ
           มองไปด้านหน้า เพียงแวบเดียวที่เห็นก็ร้องเสียงหลงออกมา “นี่มันเรื่องอะไรกัน!”
                         ั
                 ด้านหน้าน้นไม่เพียงแต่ไม่มีทางออก กลับกันยังเต็มไปด้วยก้อนหินระเกะ
           ระกะ ปิดตายเส้นทางลับนี้
                        ี
                                   ี
                 เปียนซว่ก็ตกตะลึงเป็นท่สุด รวบรวมสติคิดอยู่ครู่ใหญ่จึงเอ่ย “หลายปีก่อน
           หน้านี้ที่นี่เคยเกิดแผ่นดินไหว เส้นทางลับนี้คงถูกพังถล่มในครั้งนั้น”
                               ั
                 ยามน้เซียวซู่หานท้งหิวท้งเหน่อย ไหนเลยจะฟังเหตุผลของเขา กล่าวออก
                      ี
                                       ื
                                   ั
           มาอย่างโกรธจัด “ข้าช่วยชีวิตเจ้าแทบตาย แต่เจ้าพาข้ามาเจอทางตันรึ?”
                        ี
                 เปียนซว่ได้ยินเช่นน้นสีหน้าก็ย่าแย่มาก เอ่ยข้นเบาๆ ว่า “ข้าจะลองหาด ู
                                ั
                                                   ึ
                                        �
           28
   26   27   28   29   30   31   32   33   34   35   36