Page 63 - อ่านฟรี! นางมารอย่างข้าตกอับมาเป็นคุณหนูป้อแป้
P. 63

ย
                                                                   ว
                                                                เ เฉียวหนิง
                                                                ฉี
                                                                    ห
                                                                       ง
                                                                     นิ
                   เห็นนางปวดมากจนเก็บอาการไม่ไหว นอนโอดครวญอยู่บนเตียง
                                          ี
            ในใจหยางโย่วก็สงสาร “เอาอย่างน้ ข้าจะไปห้องยาของจวนรุ่ยอŽอง เอา
            สมุนไพรมาสักหน่อย ต้มน�้าแกงเฉิงชี่ให้เจ้า”
                   “...น�้าแกงเฉิงชี่? มันน�้าแกงอะไรกัน”
                   ทว่าแม้เจ่ยงเฉาเสว่ยจะปวดท้องมากแต่นางก็ไม่โง่ สองตามอง
                                    ี
                           ี
            หยางโย่วด้วยความสงสัยและระแวดระวัง

                                   ี
                   หยางโย่วรู้ว่านางข้ระแวงจึงอธิบายอย่างไม่ช้าไม่เร็ว “สรรพคุณ
                                                                ้
                            ื
                         ี
                         ่
                                                             ่
                                                             ื
                                                                �
                                                          ื
            ของน้าแกงเฉิงชก็คอระบายลมในท้อง เจ้ามีอาการท้องอด ดมนาแกงน้จะ
                                                                      ี
                 �
            ช่วยบรรเทาได้แน่นอน”
                                                         ่
                   ความระแวดระวังในดวงตาของเจี่ยงเฉาเสวี่ยไมลดลงแต่กลับเพิ่ม
            ขึ้น ถามอยางไม่เกรงใจว่า “คนแซ่หยาง เจ้าคงไม่ฉวยโอกาสวางยาพิษ¦่า
                      ่
            ข้าหรอกนะ”
                   เผชิญกับการเอาเครื่องวัดของอันธพาลมาวัดใจสุภาพชนของนาง
            หยางโย่วไม่โกรธแต่กลับฉีกยิ้ม รอยยิ้มนี้ท�าให้เจี่ยงเฉาเสวี่ยนิ่งอึ้งไป
                               ั
                   หยางโย่วพูดท้งรอยย้ม “ถ้าข้าวางยาพิษ¦่าเจ้าจริง เจ้าจะยังมา
                                     ิ
            คุยกับข้าอยู่ตรงนี้ได้หรือ”

                             ี
                                ิ
                     ี
                   เจ่ยงเฉาเสว่ยย้มเย็น “เร่องน้ก็ไม่แน่ บางทีเจ้าอาจจะวางยาพิษ
                                        ื
                                           ี
            ทรมานข้าก่อน เห็นข้าทรมานเจ้าถึงจะสบายใจ จากน้นค่อยวางยาพิษ¦่า
                                                        ั
            ข้าทีเดียว”
                                                                     ื
                                         ึ
                   ความเวทนาหลายส่วนผุดข้นในดวงตาของหยางโย่ว “เจ้าไม่เช่อใจ
            คนรอบตัวเลยใช่หรือไม่”
                   เจี่ยงเฉาเสวี่ยอึ้งงัน ดวงหน้าเล็กน่ารักน่าเอ็นดูเผยสีหน้าดุร้าย

                      ี
                                                                 ี
                   “เก่ยวอันใดกับเจ้า? หยางโย่ว เจ้าอย่าคิดว่าข้าติดอยู่ท่น่กับเจ้า
                                                                  ี
                                                                          61
   58   59   60   61   62   63   64   65   66   67   68