Page 68 - อ่านฟรี! นางมารอย่างข้าตกอับมาเป็นคุณหนูป้อแป้
P. 68
นำงมำรอยำงข้ำตกอับมำเปนคุณหนูปอแป
นำ งมำ รอยำ งข ้ำ ตกอ ับมำ เปนค ุณ หน ูปอแป
ของเจ้าหรืออย่างไร”
ิ
หยางโย่วถงได้เกบมอ ยมอย่างจนปัญญา “ว่ากนว่าคนเป็นหมอ
้
ื
ึ
็
ั
ิ
ื
ิ
ี
่
ู
ุ
้
ิ
มจตใจดจบดามารดา นขาดแลเจ้าเหมอนเดก ป¯บตกบเจ้าเฉกเช่นสตร ี
ั
ั
ิ
็
ี
ที่ไหนกัน”
ั
“เจ้า...ใครเป็นเด็กกับเจ้า?! ปีน้ข้าสิบหกแล้ว เป็นผู้ใหญ่ต้งนาน
ี
�
ู
ู
ั
ี
่
ั
ี
่
่
ิ
แลว เจ้าอยาคดจะดถกข้า!” เจยงเฉาเสวยฟังนยเยาะหยนในคาพดของเขา
้
ู
ออกจึงร้องด่ากลับด้วยน�้าเสียงขุ่นเคือง
หยางโย่วส่ายหน้าน้อยๆ ถอนหายใจเบาๆ แล้วเอ่ยข้น “ในเม่อ
ึ
ื
เจ้าไม่ใช่เด็ก ป่วยก็ต้องรู้จักพักผ่อนให้ดีๆ หยุดเถียงค�าไม่ตกฟากกับข้า
ได้แล้ว ข้าไปต้มยาที่ครัวก่อน อีกเดีëยวจะกลับ”
“หยางโย่ว เจ้าอย่าใช้เสียงแบบนี้คุยกับข้านะ...ข้าไม่ใช่เด็ก!”
เงาร่างสูงใหญ่สีด�าก้าวออกไป ท�าหูทวนลมกับเสียงตวาดแหวของ
นางโดยสมบูรณ์
ี
ี
เจ่ยงเฉาเสว่ยกุมท้องท่ปวดไว้ โมโหเป็นฟ„นเป็นไฟอยู่คนเดียวแล้ว
ี
นอนกลับลงไปบนเตียง
ื
ทันใดน้นภาพเม่อครู่ท่หยางโย่วซับเหง่อให้นางก็ลอยมาตรงหน้า
ั
ื
ี
ั
อีกคร้ง นางเพียงรู้สึกว่าตรงอกเหมือนมีกองไฟสุมอยู่ เลือดสูบฉีดไปท ่ ี
หัวใจจนร้อนผะผ่าว
ในความทรงจ�าวัยเด็ก ท่านแม่ไม่เคยอ่อนโยนกับนางแบบน้เลย
ี
หยางโย่วที่น่าชิงชังคนนี้กลับป¯ิบัติต่อนางเช่นนี้ หรือเขาจะถือว่านางเป็น
เหยียนอวี่เจาแล้วจริงๆ?
ี
ึ
ี
มือบางยกข้นช้าๆ ลูบไปบนหน้าผาก นัยน์ตาของเจ่ยงเฉาเสว่ย
พร่ามัว ในใจรู้สึกวูบโหวงอย่างไร้สาเหตุราวกับสูญเสียอะไรบางอย่างไป...
66
