Page 62 - อ่านฟรี! นางมารอย่างข้าตกอับมาเป็นคุณหนูป้อแป้
P. 62
นำ งมำ รอยำ งข ้ำ ตกอ ับมำ เปนค ุณ หน ูปอแป
นำงมำรอยำงข้ำตกอับมำเปนคุณหนูปอแป
งามต�าหนิอย่างขุ่นเคือง “เจ้ายังไม่รีบไปเอายามาอีก!”
ิ
เห็นนางไม่มีความเขินอายเฉกเช่นสตรีแม้แต่นิด ค้วขมวดมุ่นเล็กๆ
้
ึ
่
ั
ี
ี
้
่
ิ
่
้
สหนากบรมฝปากซดขาวราวหมะ หยางโยวถงเพงมนใจว่านางไมไดเสแสรง
่
ั
ี
ิ
ิ
ปวดท้อง
ั
ื
หยางโย่วน่งลงตรงขอบเตียง ย่นมือไปจับมือเรียวข้างหน่งของนาง
ึ
ที่วางอยู่บนหน้าท้องออกมา
ี
ี
�
เจ่ยงเฉาเสว่ยก็ไม่ขัดไม่เขิน เพียงจ้องมองเขาด้วยสีหน้ากล้ากลืน
ิ
ความเจ็บปวด เห็นสองน้วของเขากดลงบนข้อมือนางเหมือนหมอจับชีพจร
�
ึ
ี
นางจึงถามข้นด้วยน้าเสียงไม่มีความอดทน “หยางโย่ว น่เจ้าก�าลังท�าอะไร?”
ู
�
ั
ี
หยางโย่วเงยบไม่ตอบคา จดจ่ออย่กบการจบชพจรให้นาง นาน
ี
ั
พักใหญ่ถึงวางมือเรียวของนางลง “กระเพาะของเจ้ามีอาหารมากเกินไป
เลยท�าให้ปวดท้อง”
เจ่ยงเฉาเสว่ยทนปวด ถามกลับด้วยสีหน้าข้องใจ “นึกไม่ถึงว่าเจ้า
ี
ี
จะรู้วิชาแพทย์กับเขาด้วย?”
หยางโย่วเอ่ย “ผู้อาวุโสเซ่ยส�านักข้ามีวิชาแพทย์ล้าเลิศ ข้าเคย
�
ี
ศึกษาการแพทย์กับเขาอยู่นานพอดู พูดว่าช�านาญคงมิกล้า แต่ถ้าแค่รับมือ
กับโรคกับความเจ็บป่วยเล็กๆ น้อยๆ นับว่าเหลือเฟ„อ”
ี
ี
“ร่างกายน้มันทรมานกันแท้ๆ ไม่มีเร่ยวแรงสักนิดก็ช่างเถอะ กับ
อีแค่ยัดของกินเข้าไปหน่อยเดียวยังจะปวดท้อง...สวรรค์ ท�าไมท่านไม่ให้
ข้าตายอยู่ก้นแม่น�้าหลูฮวาไปให้รู้แล้วรู้รอด จะได้ไม่ต้องมาทรมานเช่นนี้”
ี
ี
ความปวดจากส่วนท้องส่งมาเป็นระลอก ร่างน้ของเจ่ยงเฉาเสว่ย
ี
ื
อ่อนแอเกินไปจึงไม่อาจทนทานได้จริงๆ ปวดจนเหง่อเย็นซึมออกมาใน
พริบตา นางรีบนอนลงบนเตียงบิดกลิ้งอีกครั้ง
60
