Page 20 - อ่านฟรี NEARLY EQUAL เมื่อรักของเราไม่เท่ากัน
P. 20
่
NEARLY EQUAL เมือรักของเราไม่เท่ากัน
นิอิกับซาดะใกล้ชิดกันอย่างรวดเร็ว ซาดะไม่บอกทางโรงเรียนเกี่ยวกับเหตุจ�าเป็น
ของนิอิ แถมยังคอยรับฟังเขาระบายความเปล่าเปลี่ยวที่ไม่อาจบอกใครได้ ทั้งสองมักจะ
นั่งริมหน้าต่างในห้องว่างเปล่าแล้วพูดคุยกันเปิดอก ซึ่งไม่ต่างอะไรกับการแลกดวงใจ
ระหว่างกัน เมื่อหมดถ้อยค�าจะพูดแล้ว ซาดะกับนิอิก็จูบกัน
ลงได้แลกจุมพิตแล้วก็ไม่อาจหักห้ามการมีสัมพันธ์ทางกาย
“ฉันนี่ใช้ไม่ได้เลยนะ”
ซาดะกล่าวขึ้นระหว่างกอดนิอิที่นอนหมดแรงหลังเสร็จกิจ
ซาดะไม่ใช่อาจารย์ แต่ก็เข้าๆ ออกๆ โรงเรียนมัธยมปลายในฐานะโค้ช ทั้งสอง
คนไม่ได้เป็นแค่นักศึกษามหาวิทยาลัยกับนักเรียนมัธยมปลายธรรมดาๆ มิหน�าซ�้ายังเป็น
ผู้ชายเหมือนกันอีก พวกตนคง ‘ใช้ไม่ได้’ จริงๆ นั่นแหละ...
“จะใช้ได้หรือไม่ได้ก็ช่างเถอะ”
ตอนนิอิเอาแก้มถูไถกับต้นคอของอีกฝ่าย ซาดะก็กอดเขาพร้อมกับถอนหายใจ
“ยาสุอากิเป็นคนเด็ดขาดผิดคาดเลยนะ”
มันเป็นอย่างนั้นหรือ ไม่ค่อยเข้าใจตัวเองเท่าไร แต่ตนเดียวดายมาเนิ่นนานแล้ว
ความหวานที่ซาดะมอบให้ซึมซาบไปทั่วร่างจนตนกลับมาเป็นเด็กที่เต็มไปด้วยความ
ต้องการ เหมือนเวลาเด็กผู้หิวโหยได้รับขนมเป็นครั้งแรก นิอิหลับตาลงโดยมีกลิ่นกายของ
ซาดะโอบล้อม
‘ขอให้ชีวิตของยาสุอากิมีความสุขตลอดไป ได้รักคนเยอะแยะ และได้รับความรัก
จากคนมากมายเลยนะ’
ที่ผ่านมาเขาไม่ค่อยเข้าใจความหมายของสิ่งที่แม่พูด ในความรู้สึกของนิอิ ความสุข
คล้ายกับทิวทัศน์ฤดูใบไม้ผลิที่พร่ามัวในอีกฟากของแม่น�้า จะเอื้อมก็เอื้อมไม่ถึง เหมือน
ใกล้แต่ก็ไกล เป็นสิ่งที่ท�าได้เพียงมองเห็น ไม่อาจสัมผัสได้ว่ามีอยู่จริง
แต่บัดนี้เขารู้แล้ว ความวิตกที่อยู่ข้างกายนิอิเสมอดุจเพื่อนสนิทนั้นมลายไปใน
อ้อมแขนของซาดะ นี่คือความสุข ต่อให้มีใครมาบอกว่ามันไม่ใช่ เขาก็ไม่สนใจ
นิอิตัดสินใจแล้วว่าความสุขของตนคือสิ่งนี้
ตั้งแต่เริ่มคบกับซาดะ นิอิก็แปลกไป
หากให้เปรียบก็คือ กฎร่วมในโลกนี้ที่ว่าหนึ่งวันมียี่สิบสี่ชั่วโมงได้พังทลายลงแล้ว
16
