Page 23 - อ่านฟรี NEARLY EQUAL เมื่อรักของเราไม่เท่ากัน
P. 23
YUU NAGIRA
เหมือนกัน ต่อให้ไม่ไปโรงเรียนก็ยังมีชีวิตต่อไปได้ แต่ถ้าซาดะไม่อยู่ ตนก็มีชีวิตต่อไป
ไม่ได้ เรื่องออกจะธรรมดาแท้ๆ
“ผมจะลาออกจากโรงเรียน เสร็จแล้วเราสองคนก็ออกจากเมืองพรรค์นี้กันเถอะ”
พอได้พูดสิ่งนั้นออกจากปาก เด็กหนุ่มรู้สึกปลอดโปร่งเหลือประมาณ
อ้อ อย่างนี้นี่เอง ตนอยากออกจากเมืองพรรค์นี้ตั้งนานแล้ว
เมืองนี้ช่วงชิงทุกสิ่งจากนิอิและไม่เคยให้อะไรกลับมาเลย ความสุขไหลอยู่มากมาย
อะไรกัน เรื่องโกหกทั้งเพ เขาโกรธอยู่เงียบๆ ระหว่างใช้ชีวิตไปกับการช�าเลืองมองแม่น�้า
ที่ไหลอย่างงดงาม
“ยาสุอากิ ใจเย็นๆ ก่อนเถอะ”
สีหน้าของอีกฝ่ายดูหวาดกลัว นิอิจึงเอียงคอด้วยความงุนงง
“เธอท�าหน้าน่ากลัวมากเลย”
ซาดะขมวดคิ้ว เด็กหนุ่มเอ่ยขอโทษทันที
“ผมพูดเล่น ไม่ลาออกจากโรงเรียนหรอก”
นิอิรีบเก็บความในใจที่เผยออกไป ไม่อยากให้ซาดะเกลียด เหตุผลเท่านั้นก็
เพียงพอแล้ว
“ที่ว่าจะไม่เจอกันอีกสักพักนี่ นานเท่าไรเหรอ”
ซาดะท�าหน้าครุ่นคิด แต่ก็ไม่ตอบดังคาด เด็กหนุ่มรู้สึกว่าการปล่อยให้ความเงียบ
ลากยาวเป็นเรื่องร้ายแรงยิ่งกว่าการไม่ได้รับค�าตอบ จึงรีบเก็บค�าถามทันควันอีกเช่นกัน
“ได้สิ เอาตามที่ซาดะซังต้องการเลย”
ความจริงอยากถามว่าติดต่อทางโทรศัพท์หรือเมลได้หรือเปล่า ถึงกระนั้นก็
ไม่ได้ถามเพราะกลัวอีกฝ่ายจะตอบว่าไม่ได้ นิอิพูดไม่ออกอีกต่อไป เอาแต่มองอีกฝ่ายอยู่
นิ่งๆ แทน มองคนรักผู้เป็นดั่งโลกทั้งใบ ซาดะหลุบตาเหมือนทนรับสายตาของเด็กหนุ่ม
ไม่ไหว
“...ฉันชักเหนื่อยแล้วอย่างไรก็ไม่รู้สิ”
เขาพึมพ�าประหนึ่งน�้าหยดจากผ้าที่ถูกบิดโดยแรง
“ฉันเคยชอบยาสุอากิ”
ถ้อยค�านั้นกลายเป็นรูปอดีตไปแล้ว มันฟันฉับลงในใจประหนึ่งมีดเล่มบาง
19
