Page 42 - อ่านฟรี เทพธิดาลิขิตบัลลังก์ 3
P. 42

เทพธิดำลิขิตบัลลังก์ 3
          40 เทพธ ิดำ ล ิข ิตบ ัลล ังก์ 3

                         ิ
                ฉันขมวดค้ว “อย่าเรียกว่าพระนาง มันรู้สึกเหมือนถูกเรียกว่าแม่ ข้ารับ
          ไม่ได้และข้าก็ไม่ได้แก่ขนาดนั้นด้วย”
                นางหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก “เพคะ ฮูหยิน ท้องของฮูหยินคงจะว่าง

                                              ื
          แล้ว เซียนเหอบอกว่าวันน้พระองค์เสวยโจกเน้อสัตว์ได้บ้างแล้ว หม่อมฉันจะ...”
                               ี
                “ข้าไม่ได้แก่ขนาดน้น...” ฉันไม่สนใจนาง ยังคงตกอยู่ในห้วงความคิด
                                ั
           ี
                                            ั
                            ี
                       ื
          เก่ยวกับค�าพูดเม่อครู่น้ “ข้าไม่ได้แก่ขนาดน้นหรือ เหตุใดถึงรู้สึกว่าแก่มากแล้ว
                                ิ
                                      ิ
          แก่มากแล้ว...” พูดไปฉันก็เร่มกางน้วมานับ “สิบหก เจ็ดป‚กว่า หกป‚กว่า บวก
          อีกสามป‚ บวกอีกหกป‚...เอ่อ...สาม หก? สามและหกมาจากไหนกัน ข้าใช้ชีวิต
          จนสับสนแล้วหรือ...แต่ก็คล้ายว่าจะมี...”
                “ฮูหยิน...”
                                                             ู
                                             ้
                                    ั
                       ่
                       ั
                                               ั
                                                               ึ
                                                                   ู
                                             ื
                จนกระทงโยวเหอป‡อนฉนกนโจกเนอสตว์หมดฉันก็ยังพดถงอย่ตลอด
                                      ิ
          เวลา ต่อมาเม่อนางบอกว่าให้ไปเดินเล่นขยับเขย้อนร่างกายด้านนอกเรือนฉันถึง
                                               ื
                     ื
                                                              ี
                                                                    ึ
          ค่อยเงียบปาก เหนได้ว่านางไม่สบายใจเป็นอย่างมาก และไม่ชอบท่ฉันพูดพมพ�า
                       ็
          ค�าพูดแปลกๆ อย่างยิ่ง
                              ั
                แม้จะบอกว่าวันน้นแค่กวาดตามองอย่างรีบร้อนแวบเดียว แต่ฉันยังจ�า
                                               ั
                                                             ี
          สวนดอกไม้มีพงหญ้ารกร้าง กระเบ้องแตกๆ ร้วผุพังของท่น่ได้ น่เพ่งจะผ่านไป
                                                               ิ
                                      ื
                                                        ี
                                                         ี
          ไม่กี่วันกลับเป็นทัÈนียÀาพที่สีสันแพรวพราวเสียแล้ว
                                                            ิ
                                                   ื
                                           ี
                “ฮูหยินทรงรีบดูเพคะ น่คือดอกไม้ท่ใช้ย้อมเส้อผ้าให้มีกล่นหอม สามารถ
                                  ี
                                        ิ
                          ื
          ท�าเป็นถุงหอมได้ เม่อใส่ดอกไม้ท่ให้กล่นหอมเข้าไปเล็กน้อยก็จะท�าให้กล่นหอม
                                                                   ิ
                                    ี
                      ิ
                                                             ิ
                        ึ
                              ั
          คงอยู่ยาวนานย่งข้น...” คร้นเห็นฉันไร้ป¯ิกิริยาตอบสนองใบหน้าย้มแย้มของนาง
          ก็สลดลงในทันที “พระองค์ไม่โปรดการจัดวางของที่นี่หรือเพคะ”
                                                                   ี
                ฉันรีบส่ายหน้า “เปล่า งดงามมาก เหมือนว่าข้าจะพูดแต่ค�าพูดท่ท�าให้
          ผู้คนเกลียดชัง...ข้าไม่ส่งเสียงดีกว่า”
                นางเงียบไปช่วครู่แล้วเด็ดดอกไม้ท่มีกล่นหอมส่งมาในมือฉันดอกหน่ง
                                                ิ
                           ั
                                            ี
                                                                       ึ
                      ิ
          “พระองค์แค่เพ่ง¿„œนจากอาการป†วยหนักท�าให้ลืมเลือนเร่องราวไปบ้าง อีกท้ง ั
                                                       ื
          เหล่าบ่าวรบใช้กโง่เขลาจรงๆ บางครงจงไม่เข้าใจว่าพระองค์ตรสไปถงไหนแล้ว
                                       ั
                                       ้
                                                                ึ
                                         ึ
                                                            ั
                              ิ
                  ั
                       ็
              ี
          หรือท่ตรัสคือเร่องไหน ต้องดีข้นแน่เพคะ พระองค์จะค่อยๆ จ�าได้แน่นอน จะจ�า
                                  ึ
                      ื
   37   38   39   40   41   42   43   44   45   46   47