Page 38 - อ่านฟรี เทพธิดาลิขิตบัลลังก์ 3
P. 38

เทพธิดำลิขิตบัลลังก์ 3
          36 เทพธ ิดำ ล ิข ิตบ ัลล ังก์ 3

                                      ิ
                                                   ึ
          ความเจ็บปวดตรงบริเวณบาดแผลเร่มลุกลามรุนแรงข้น “ข้ารู้จักท่าน...ข้าไม่รู้จัก
          ท่าน...ไม่...ข้าจะไม่รู้จักได้อย่างไร!” เหมือนว่าจะนึกอะไรออก ฉันเงยหน้าจ้องเขา
                                                              ิ
          ในทันที บางทีอาจเป็นเพราะสายตาของฉันท�าให้เขาตกใจ เขาน่งงันไปพร้อม
          คลายมือออก ทว่าครู่ถัดมาความทรงจ�าก็เหมือนจะขาดหายไปอีก ฉันกุมขมับ
                              ั
          แล้วพึมพ�ากับตัวเองอีกคร้ง “ไม่รู้จัก...ฮองเฮา? พระสนม? น่นมันเร่องอะไรกัน...
                                                              ื
                                                         ั
          ฮองเฮา...ฮองเฮา...ฮองเฮา...”
                สายตาฉันย้ายจากผ้าห่มลายหงส์ไปยังโตะต่งปักลาย คันฉ่องใสสะอาด
                                                   ั
                 ื
          และตู้เคร่องหอมต่างๆ ด้านหน้า Àาพไหมทอประดับผนัง คานแกะสลักและเสา
           ี
          ท่ลงสีอย่างหรูหรางดงามเหนือÈีรÉะ “น่คือท่ไหน?” ความหรูหราเต็มไปหมด
                                          ี
                                              ี
          คล้ายว่าจะค่อยๆ บิดเบี้ยวอยู่ตรงหน้า บิดเบี้ยวจนกลายเป็นรูปร่างที่น่าอกสั่น
                                    ื
          ขวัญแขวน ราวป‚ÈาจราวÀูตผี เม่อหันไปมองลวดลายไม้แกะสลักตรงหัวเตียงก ็
          เช่นเดียวกัน
                  ี
                                                                   ี
                           ี
                                            ึ
                “น่มันสถานท่บ้าอะไรกัน!” ฉันร้องข้นมาด้วยความตกใจ ชนคนท่อยู่ข้าง
                                                                    ิ
          เตียงออกแล้วกระโดดลงจากเตียงทันที ไปยืนอยู่ตรงกลางไม่กล้าแตะต้องส่งของ
                                 ิ
          ใดๆ “อย่าเข้ามา!” ฉันรู้สึกว่าส่งของทุกอย่างกระโจนเข้าใส่ฉันจึงกรีดร้องโหยหวน
                                                                  ิ
          เหมือนเสียงผี “อย่าเข้ามา! ไปให้พ้น ไปให้พ้น!” ฉันออกแรงโบกมือไล่ส่งของใน
                                          ี
                          ่
                                                              ้
          อากาÈ “อา...!” ฉนตนตกใจจนขวัญหนีด½†อกุมหัวแล้วพุ่งออกไปขางนอก ทว่า
                          ื
                        ั
                                   ึ
          เพ่งจะออกจากประตูม่านก็นึกข้นได้ว่าในห้องยังมีอีกคนหน่งจึงหันหลังกลับไป
                                                         ึ
            ิ
                                                        ิ
              ั
          อีกคร้งแล้วลากเขาให้ว่งออกมาด้วยกัน จากห้องด้านนอกว่งไปถึงห้องโถง ผ่าน
                            ิ
          ระเบียงวนและก�าแพงÀาพหลังประตูใหญ่ ตลอดทางฉันร้องตะโกนให้เหล่าหญิง
          รับใช้และข้ารับใช้รีบวิ่ง
                “นรก ยมโลก...” คาดไม่ถึงว่าจะยังมีคนอยู่อย่างปลอดÀัย! “พวกท่าน
                                                                      ี
          ตาบอดหูหนวกกันหมดแล้วใช่หรือไม่!” ฉันค�ารามเสียงดังใส่ผู้ชายท่หน่วงเหน่ยว
                                                              ี
          ไว้ไม่ยอมเดินอย่างลนลาน “รีบเดิน!” ไม่สนแล้ว ลากไปได้คนเดียวก็คนเดียว
                เล้ยวลดคดเค้ยวจนกระท่งมาถึงด้านนอก ‘คÄหาสน์ผีสิง’ ฉันถึงหยุด
                  ี
                           ี
                                     ั
                                                    ั
                            ี
            ื
          เพ่อผ่อนลมหายใจ ดีท่หญิงรับใช้และข้ารับใช้เหล่าน้นล้วนตามอยู่ด้านหลังฉัน
          และเขาออกมาจากคÄหาสน์ผีสิง
   33   34   35   36   37   38   39   40   41   42   43