Page 14 - อ่านฟรี เทพธิดาลิขิตบัลลังก์ 1
P. 14

เทพธิดำลิขิตบัลลังก์ 1
          12 เทพธ ิดำ ล ิข ิตบ ัลล ังก์ 1

          เหนือÈีรษะนั่น เฮ้อ ฉันมักจะชอบยุ่งเรื่องไม่เป็นเรื่องเสียจริง
                                                                   ึ
                                       ี
                  ื
                       ึ
                เม่อปีนข้นไปบนต้นไม้ก็อดท่จะก้มÈีรษะหลุบตามองสักแวบหน่งไม่ได้
                ั
          ทันใดน้นฉันก็รู้สึกเวียนÈีรษะตาพร่าลาย ท�าไมแม่นกต้องสร้างบ้านสูงขนาดน ้ ี
          ด้วย นี่ถ้าเหยียบพลาดและตกลงไป ฉันต้องร่างแหลกละเอียดแน่นอน
                                ี
                       ี
                ในขณะท่คิดอย่างน้ก็ถูกง่ามไม้ก่งหน่งเก่ยวคอเส้อนวมจนถูกดึงไปทาง
                                             ึ
                                                       ื
                                                ี
                                          ิ
                      ี
          ด้านหลัง ยังดีท่มือฉันไวคว้าก่งไม้ด้านหน้าไว้ได้ ฉันตกใจจนเหง่อเย็นไหลท่วม
                                 ิ
                                                            ื
                         ี
          ไม่สนใจก้อนหิมะท่ตกกระทบใบหน้า ปีนก้าวใหญ่ๆ สองสามก้าวแล้วเหยียบ
          บนแนวก่งไม้พร้อมกับเอาเจ้านกน้อยวางเข้าไปในรัง จากน้นไถลลงจากยอดต้นไม้
                                                      ั
                 ิ
                                         ั
                                                      ื
                         ี
                            ื
          ดังสวบสาบ ตอนท่ถึงพ้นเท้าของฉันยังส่นเทาอยู่เลย เม่อเห็นท่าทางของตัวเอง
                                                          ี
                                  ื
          ฉันก็เกือบจะร้องไห้ออกมา “เส้อนวมของข้า ขาดจนเป็นแบบน้แล้ว จะซ่อมกลับ
          มาได้หรือเปล่า?”
                                                          ั
                                                        ึ
                หิมะตกหนักขวางทางไว้ ฉันใช้เวลาไปมากกว่าคร่งช่วยาม ถึงจะมาถึง
                                                               2
                                                              ี
                                                              ่
                                                         ี
                                   ื
          ในต�าบลได้ จุดหมายก็คือร้านสอหม่านโหลว ร้านอาหารท่แพงทสุดในต�าบล
                                                         ี
                                                    ั
          อาหารของท่น่ฉันซ้อกินไม่ไหวหรอก กินได้ก็แค่โจ๊กถ่วแดงท่ชามหน่งราคาสาม
                         ื
                    ี
                     ี
                                                               ึ
                                              ี
                                                     ี
                                               ี
          อีแปะเท่าน้น ท่อ่นขายแค่หน่งอีแปะ แต่ของท่น่อร่อยท่สุด ด่มโจ๊กถ่วแดงร้อนๆ
                                                               ั
                                ึ
                                                         ื
                       ื
                      ี
                  ั
                                                    ็
                                               ่
                                                                   ้
                             ้
                                       ่
          หวานๆ หนึ่งชามก็ท�าใหรางกายอบอุนได้ชั่วครู ฉันเปนคนชอบกิน ต่อใหจะถูก
                              ่
          ผู้คนจ้องมองอย่างเย็นชาและเดินทางไกลมากๆ ทว่าทุกวันก็ต้องมากินอาหาร
          ในต�าบล ตอนกลับไปก็เป็นช่วงบ่ายแล้ว
                พอคดถงโจ๊กถวแดงรสเลÈก็นาลายสออย่ในปากแล้ว ฉันเร่งฝีเท้าแล้ว
                       ึ
                            ั
                            ่
                                        �
                                                 ู
                                        ้
                    ิ
                                    ิ
          เลี้ยวเข้าไปในปากทางถนนตะวันตก
                บางทีในวันท่หิมะตกอากาÈหนาวยะเยือกอย่างวันน้ ฉันไม่ควรห่วงกิน
                           ี
                                                         ี
          บางทีหลังส่งนกน้อยกลับบ้านแล้ว ฉันควรกลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อนวมที่ขาดวิ่น
          บนตัวนี่ออก และบางทีฉันควรจะอ้อมไปอีกปากทางถนน...
                พบกับเขา อยากหรือว่าไม่อยาก ฉันไม่รู้ ไม่รู้เลย...
          2  1 ชั่วยาม เทากับ  2 ชั่วโมง
   9   10   11   12   13   14   15   16   17   18   19