Page 12 - อ่านฟรี เทพธิดาลิขิตบัลลังก์ 1
P. 12

เทพธิดำลิขิตบัลลังก์ 1
          10 เทพธ ิดำ ล ิข ิตบ ัลล ังก์ 1

          เปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย ยังเป็นรูปร่างหน้าตาอ่อนวัยของเด็กสาวอายุสิบหกปี
                ฉันเป็นตัวอะไรกัน ฉันยังเป็นคนอยู่หรือไม่...



                “ข้ากลับมาแล้ว”
                                                          ื
                                             ้
                                                          ่
                ยงไม่ทนเปดประตูในบ้านกคึกคกขนมาเสียแล้ว เมอเข้าบ้านมาตัวท ่ ี
                                             ึ
                  ั
                      ั
                                      ็
                                          ั
          กระโจนเข้ามาก่อนคือเจ้าเป‰น้อย บาดแผลท่ขาของมันหายดีแล้ว คราวน้สามารถ
                                            ี
                                                                 ี
                                                ั
                                                ้
                ึ
                                         ื
                                               ู
                   ั
                                                                       ู
          บนสงถงหลงคาบ้านแล้ว เจ้าแสบกระพอปีกค่นนพบพบทาเอาฉนทาตวไม่ถก
                                                        �
                                                                  ั
                                                                �
                                                             ั
                                                   ึ
                                                     ่
                                                   ่
             ู
                                                     ั
           ิ
                                ั
                                        �
                                      ั
                                                          ั
                                                       ื
                                                             ี
                                                                 ิ
                                           ั
                                ่
                      ั
              ็
                   ็
          พอเหนว่าเลบอนแหลมคมนนของมนกาลงจะข่วนลงบนมอ ฉนรบหยบย่ามมา
                                                                       ื
          ขวางให้มันหยุดอยู่บนย่ามแทน เจ้าซุ่มซ่ามน่ มือฉันท่ถูกมันข่วนเป็นแผลเม่อ
                                                     ี
                                              ี
          หลายวันก่อน ตอนนี้ยังทิ้งรอยสะเก็ดแผลไว้สองรอยอยู่เลย
                                               ี
                พอมองดูสภาพเละเทะภายในบ้านหลังน้ ฉันก็รู้ว่าไม่ควรปล่อยปละเจ้าตัว
          ก่อความวุ่นวายนี่
                ฉันเอาเจ้าเป‰น้อยจอมซนไปผูกกับลายฉลุหน้าต่างให้เรียบร้อย ขณะท ่ ี
                                       ึ
                                    ิ
                                                               ี
          หมุนตัวกลับมาก็หวิดเหยียบถูกส่งหน่ง ฉันรีบก้มตัวลงไปอุ้มเจ้าตัวท่ตกใจข้นมา
                                                                    ึ
          แล้วตบเบาๆ ปลอบใจมัน
                                                  ิ
                                                              ื
                “เส่ยวไป‰เด็กดี ขอโทษนะ คราวหน้าอย่าว่งมาด้านหลังผู้อ่นเสียล่ะ ไม่
                   ี
          อย่างนั้นหากเหยียบเจ้าแบนข้าคงมีขนมเปียะไส้กระต่ายกินแล้ว”
                พอเจ้าตัวเล็กได้ยินว่าฉันจะกินมัน มันก็ตกใจรีบด้นให้พ้นจากมือฉัน
                                                         ิ
          แลววงออกประตไป ฉนเลยตะโกนบอกมนว่าอยาวงไปไกลนกละ หลงไปทกทาย
                                                        ั
                                                                   ั
                                                               ั
                                                           ่
                                                 ่
              ิ
              ่
                                                 ิ
                       ู
                           ั
                                               ่
                                         ั
            ้
          เส่ยวฮุย อาฮวา และต้าเฮยทีละตัวท่กรงแล้วฉันก็เดินไปทางสวนด้านหลัง ผ่า
                                       ี
           ี
          ¿„นเพื่อเตรียมท�าอาหารกลางวัน
                บ้านหลังเล็กที่คึกคักมีฉันแค่คนเดียว พวกเจ้าเป‰น้อยไม่ใช่คน แต่กลับ
          เป็นคนในครอบครัวของฉัน
                ท�าอาหาร มีเพียงความหิวเท่านั้นที่คอยเตือนว่าฉันยังมีชีวิตอยู่และฉัน
          ยังเป็นคน มีชีวิตต่อไปเถอะ บางทีหลังจากมีชีวิตอยู่ถึงหน่งพันปีฉันอาจจะได้พบ
                                                       ึ
          พ่อ แม่ และน้องชาย...
   7   8   9   10   11   12   13   14   15   16   17