Page 9 - อ่านฟรี เทพธิดาลิขิตบัลลังก์ 1
P. 9
ี เย่ยนเสวียเสว่ย
ี
เย่ยนเสวียเสว่ย 7
ี
ี
ทางกลับ ข้างเสาสะพานหินโค้งยังมีผู้คนมากมายรายล้อม ตอนขามาฉันเห็น
ื
�
ู
ึ
่
็
ี
ี
้
่
ขอนไม้ใหญ่ท่อนหนงลอยอย่บนผนนาทอยู่ไม่ไกลจากสะพาน บนขอนไม้มเดก
ึ
ึ
ี
คนหน่งนอนคว่าอยู่ ฉันนึกว่าเด็กคนน้จะถูกช่วยข้นมาแล้วเสียอีก คาดไม่ถึงว่า
�
ยังอยู่ที่นั่น เจ้าเด็กซนท�าไมถึงไปอยู่ตรงนั้นได้กันนะ
ึ
�
�
ี
�
�
ี
แม้แม่น้าสายเล็กจะมีน้าข้น แต่กระแสน้าไม่ได้เช่ยวกราก ผู้ชายท่ว่ายน้า
ึ
เป็นคนหน่งสามารถช่วยเด็กข้นฝั›งได้อย่างง่ายดาย แต่ว่าทุกคนล้วนท�าแค่ดูดาย
ึ
ผู้คนในยุคสมัยนี้ช่างเฉยเมยเหลือเกิน...
ั
ั
ี
ฉันเดินข้ามสะพานหินเงยบๆ ไม่อยากหนกลบไป แต่ถ้าไม่หันกลับไป
ผักกวางตุ้งในมือท่เอากลับไปต้องปรุงออกมาได้รสชาติแย่แน่นอน เดิมทีฝีมือ
ี
การท�าอาหารของฉันก็ไม่ดีอยู่แล้วด้วย
ี
ไม่จ�าเป็นต้องตะโกน พอฉันเข้าไปใกล้เสาสะพาน ผู้คนท่มุงดูกันอยู่ก็รีบ
หลีกทางให้แทบไม่ทัน ราวกับหลบหลีกเทพแห่งโรคระบาดอย่างไรอย่างนั้น
ื
เม่อเห็นว่าเด็กบนขอนไม้ใกล้จะเกาะไม่ไหวแล้ว ฉันรีบวางผักกวางตุ้ง
ิ
และย่ามไว้ด้านหน่ง จากน้นถอดรองเท้าผ้า แก้กระโปรงผ้าแล้วโยนท้ง เหล่า
ั
ึ
บุรุษต่างเบนหน้าหนีกันเป็นแถว เหล่าสตรีจ้องมองฉันอย่างเดือดดาล แทบอยาก
ั
�
ี
ั
ี
จะถ่มน้าลายใส่ และก็มีคนท่ถ่มออกมาจริงๆ คร้งน้นท่ถูกจับใส่ชะลอมยักษ์แล้ว
ั
เอาไปโยนแม่น้าท�าให้ฉันรู้ว่าสวมกระโปรงผ้าน้นไม่สะดวกมากจริงๆ พอกระโปรง
�
อุ้มน�้าจะหนักมากจนว่ายน�้าไม่ได้
ไม่ได้ว่ายน้ามาหลายปีแล้ว พอว่ายไปได้คร่งทางก็หมดแรง ฉันหลับตา
ึ
�
แน่นพร้อมกับออกแรงกระโจนเข้าไป และในที่สุดก็แตะขอนไม้ได้
†
้
“แงๆ...ฮือ...” เด็กที่รองไห้เป็นฝายยื่นมือเล็กแดงก�่ามาทางฉัน ใบหน้า
เล็กๆ เต็มไปด้วยความเชื่อใจและต้องการพึ่งพาทั้งสิ้น
ี
ฉันพยายามยันตัวเองข้นกอดเขาไว้ กระชับร่างเล็กท่เปียกโชกแน่น หยาด
ึ
�
่
นาตาทร้อนลวกกลงไหลลงมาบนใบหน้าเย็นเยยบ นานแค่ไหนแล้วนะทฉันไม่ได้
้
ี
ิ
ี
้
ี
่
ชิดใกล้ผู้คนอย่างนี้
‘เด็กน้อยรอก่อนนะ รอข้ามีแรงแล้วจะพาเจ้าขึ้นฝั›ง’
