Page 26 - อ่านฟรี! บำเพ็ญรักพันปี 2 (เล่มจบ)
P. 26

WingYing
                                                               WingYing




                                        ี
                                                       ั
            ดูคุณชายนกกระจอกขาวเหยากวงท่รักแรงเกลียดแรงผู้น้น แล้วลองดูรัชทายาท
                                        ้
                   ี
                                        ั
                                                 ี
                                                 ่
                                                             ี
            จ้าวหงท่ตายไปด้วยความหดหู่ผู้นน รวมถึงเซยสืออีผ้เป็นเสยวจู่ของส�านัก
                                                        ู
            ชิงอว๋นท่ไม่รู้ประสาเร่องทางโลกในชาติน้ บุรุษท้งสามแตกต่างกันโดยส้นเชิง
                 ิ
                                             ี
                                                  ั
                   ี
                                                                    ิ
                             ื
                         ่
                         ื
                                 ึ
                                      ิ
                                   ุ
                                       ั
                                                     �
                                                        ิ
                                                                ิ
                                                  ่
                                                  ี
                                                   ื
                  ู
                    ิ
              ั
            ตงแต่ภมหลงเรอยไปจนถงอปนสย นอกจากทถอกาเนดมาจากจตเทพดวง
              ้
                      ั
                                   ั
                                                    ี
            เดียวกันแล้ว ก็ดูเหมือนว่าท้งสามคนไม่มีความเก่ยวข้องอันใดกันเลยสักนิด
                                       ั
                                                        ี
                                     ื
                                                 ี
            ทว่างูเหลือมด�ากลับเห็นความด้อร้นในแววตาเซ่ยสืออีท่เหมือนกับชาติท้งสอง
                                                                    ั
            ก่อนหน้านี้ไม่มีผิด
                               ี
                   ขณะเดียวกับท่งูเหลือมด�ารู้สึกปลงอนิจจังกับเสน่ห์ของตนเอง ก็อด
                                                                    ื
                                                             ึ
                                                               ั
                                                      ี
            รู้สึกขัดเคืองอยู่ลึกๆ ไม่ได้ แท้จริงแล้วความรู้สึกเช่นน้มันเกิดข้นต้งแต่เม่อใด?
                                                                ึ
            แต่ไหนแต่ไรมาช่ออูมีเพียงหัวใจองอาจผ่าเผยหาใดเปรียบดวงหน่ง ยามปกต ิ
                         ื
            ที่มีเรื่องให้เขาคิดไม่ตก จะไม่หมกมุ่นจมปลักพัวพันอยู่กับมันอีก
                                                                  ี
                   รักก็คือรัก ไหนเลยจะต้องไปอ้อมค้อมกับมันให้มากมาย บัดน้ข้าวสาร
                                                                 ั
            กลายเป็นข้าวสุกไปแล้ว ท้งยังหุงจนสุกสองคร้งสองคราอีกด้วย ท้งยังเลือก
                                  ั
                                                 ั
            สถานท่เปดโล่งในเขาแห้งแล้งส่ทิศร้างผู้คน จะว่าไปเขาไม่รู้เลยว่า...หลวนชิง
                                     ี
                  ี
            ยังมีความชอบเช่นนี้ด้วย?
                           �
                                                            ื
                              ั
                    ู
                                                                 ุ
                       ื
                                                          ี
                                    ุ
                                      ึ
                   งเหลอมดาหยดกายลกข้นออกจากอ้อมแขนของเซยสออี คลมอาภรณ  ์
                                                          ่
            เรียบร้อยก็ก้าวกระโดดจากไปอย่างสง่าผ่าเผย ไม่ท้งถ้อยค�าใดไว้สักค�า กระท่ง ั
                                                    ิ
            หันกลับไปมองสักคราก็ไม่มี
                        ี
                                   ื
                   ยามเซ่ยสืออีลืมตาต่น ต�าแหน่งข้างกายก็เย็นเยียบไปแล้ว หากไม่ใช่
                             ั
            ว่ายังมีร่องรอยเหล่าน้นหลงเหลืออยู่บนกายละก็ เซ่ยสืออีอาจคิดว่าตนเองฝน
                                                    ี
            วสันต์มาทั้งคืนเป็นแน่
                                                                      23
   21   22   23   24   25   26   27   28   29   30   31