Page 46 - อ่านฟรี! บำเพ็ญรักพันปี 1
P. 46
º�ำàพçÞÃักพันป‚ 1
º �ำàพ çÞÃ ักพ ันป‚ 1
ทางใดก็ตาม...
นกกระจอกขาวพูดเองเออเอง เขาจึงไม่ทันเห็นว่าสีหน้าของงูเหลือม
ด�าที่ยืนอยู่ด้านหลังเปลี่ยนไปเป็นใบหน้าซีดเผือดและตื่นตระหนกสุดขีด
เห็นเพียงงูเหลือมด�าเอาแต่ถอยหลังไม่หยุด ในท่สุดเขาค�านวณจังหวะ
ี
แล้วหมุนกายอย่างขลาดเขลา...หายไปแล้ว
พักเอ่ยถึงว่านกกระจอกขาวจะรู้สึกเช่นไรหลังจากไม่เห็นเงาหลังของ
งูเหลือมด�าแล้วเอาไว้ก่อน รู้เพียงว่างูเหลือมด�ากลายร่างเป็นงูเหลือมยักษ์
ื
ึ
ี
เล้อยกลับต�าหนักไปอย่างเร็วร่ เหล่าปีศาจรับใช้พลันรู้สึกได้ถึงลมพายุลูกหน่ง
จู่โจมเข้ามา สัมผัสได้เลือนรางว่ามีไอสีด�าแวบผ่านไป ในใจอดคิดไม่ได้ว่าเป็น
ั
ไปได้หรือไม่ว่าภพภูมิช้นบนส่งผู้ใดมาอีกแล้ว มิเช่นน้นเหตุใดองค์ชายจึงหน ี
ั
ไปอย่างรีบร้อนเช่นนี้?
�
ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ว่าค่าคืนน้งูเหลือมด�าประสบพบเจอเร่องอะไรมาถึงท�าให้
ื
ี
เขาหวาดกลัวได้เพียงน้ เอาเป็นว่าเป็นเวลาท้งส้นสิบวันท่งูเหลือมด�าปฏิเสธ
ี
ิ
ี
ั
พบผู้คน คนงามจากต�าหนักหลังหลายคนมาหาถึงหน้าประตู แม้แต่นกกระจอก
ขาวก็มาเช่นกัน ทว่างูเหลือมด�าล้วนไม่ยอมโผล่หน้าออกมา
ั
ั
ตอนน้นองครักษ์พาคนมาขวางก้นอยู่ด้านนอกประตู นกกระจอกขาว
�
เห็นว่างูเหลือมด�าไม่ต้องการพบตน ดวงเนตรเคลือบน้าตาและเศร้าสร้อยมอง
�
ไปด้านในต�าหนัก เอ่ยด้วยน้าเสียงทุ้มและเบาหวิว “บอกองค์ชายแทนข้าด้วย
บอกเขาไปว่า...ข้ารอได้”
พองูเหลือมด�าได้ยินประโยคน้แล้วในใจจะคิดเช่นใดน้น คนข้างกายก ็
ี
ั
มิอาจล่วงรู้ เพียงแต่เห็นท่าทางกินอะไรไม่ลงแบบนั้นของเขา พิศดูแล้วก็มิใช่
44
