Page 53 - อ่านฟรี! นภาจันทร์กระจ่าง
P. 53
¹ÀҨѹ·Ã¡ÃШ‹Ò§
ี
เปียนซว่เงียบงันไปครู่ใหญ่จึงตอบ “เดิมนางคือคุณหนูใหญ่ของปอมปราการ
เสิ่นอิง”
“อะไรนะ?” เซียวซู่หานตะลึง “เช่นนั้นนางกับภรรยาของเจ้า...”
เปียนซว่ถอนหายใจเบาๆ “นางเป็นพ่สาวของหว่านฉิง ปีน้นท่ปอมปราการ
ั
ี
ี
ี
ิ
เส่นอิงถูกฆ่าล้างส�านัก แม่นมพาพวกนางหนีไปหาอาจารย์ของข้าทางเส้นทางใต้ดิน
12
ี
ั
ต่อมานางก็ถูกส่งไปอยู่ภายใต้ส�านักของเหม่ยวอินซือไท่ ส่วนหว่านฉิงในยามน้น
ยังแบเบาะ ไม่อาจระหกระเหินได้ อาจารย์จึงรับเลี้ยงนางไว้เอง”
เซียวซู่หานไม่คิดว่าระหว่างน้นจะมีคดีเช่นน้ด้วย หลังอ้งงันไปครู่หน่งจึงเอ่ย
ั
ึ
ึ
ี
“เมื่อครู่ข้าเห็นนางรักมั่นปักใจเจ้ายิ่งนัก”
ี
ิ
เปียนซว่ส่ายหน้าด้วยรอยย้มขมข่น “นางมักพูดว่าหากผู้ท่ถูกส่งตัวไปตอน
ี
ื
ต้นเป็นหว่านฉิง ผู้ท่อยู่ต่อเป็นนาง คนท่ข้าตบแต่งด้วยก็ย่อมเป็นนางมิใช่หว่านฉิง
ี
ี
ทว่า...” เขาย้อนนึกถึงเรื่องราวครั้งก่อน ความเจ็บปวดปรากฏขึ้นบนหว่างคิ้ว “ทว่า
หว่านฉิงก็คือหว่านฉิง นอกจากนางแล้วข้าจะรักผู้อื่นได้อย่างไร”
ี
ี
็
ั
เซยวซ่หานเหนลมหายใจปันปวน กลวว่าเขาจะกระอกเลอดอกจงรบเอ่ย
ั
ู
ี
ึ
ื
“เรื่องเหล่านี้ไว้ค่อยพูด เจ้าท�าใจให้สบายเดินลมปราณก่อนเถิด”
ขณะรอเปียนซวี่หลับตาท�าสมาธิ เขาก็ค่อยๆ สาวเท้าเดินไปอีกด้าน ล้วง
ี
ั
ึ
่
ี
ื
ลูกศรส้นประณตดอกหนงจากแขนเส้อแล้วดึงชนวน ได้ยินเพียงเสียงหวดแหลมเบาๆ
ลูกศรส้นน้นก็พุ่งข้นฟา แสงไฟสาดไปท่วทุกหนแห่ง ส่องประกายสะดุดสายตาอยู่
ั
ึ
ั
ั
ท่ามกลางผืนฟา รูปร่างคล้ายดอกเหมยอยู่ในที
รอจนกระท่งเปียนซว่เดินลมปราณเสร็จส้นก็กว่าคร่งช่วยาม ให้หลังแล้ว
ั
ี
ิ
ั
ึ
13
ั
เซียวซู่หานน่งซังกะตายรออยู่ข้างกายเขา ท้งมิกล้าเดินไปไกล ด้วยเกรงว่าเซียนต้งถิง
ั
จะคลายจุดลงเขาตามมา
ปาเขาลูกน้เนืองแน่นไปด้วยไม้โบราณ เสียงสายธารรินไหลคลอเคล้าไป
ี
12 ซือไท่ เป็นค�าเรียกภิกษุณีอย่างให้เกียรติ
13 1 ชั่วยาม เท่ากับ 2 ชั่วโมง
50
