Page 52 - อ่านฟรี! นภาจันทร์กระจ่าง
P. 52
¨ÇÕèÃÑèÇ
เซียนต้งถิงกัดริมฝีปาก สายตาที่มองเขาคุกรุ่นไปด้วยความคับแค้น
“หากเจ้าตรึกตรองกระจ่างแล้ว มาหาข้าท่เคหาล่วเหมยได้เลย” เซียวซู่หาน
ี
ั
ิ
ี
ั
ี
ท้งค�าพูดน้ไว้ คาดว่าคงท�าให้นางโกรธเกร้ยวเจียนบ้า คร้นแล้วจึงห้วปีกเปียนซว ่ ี
ิ
ออกจากปอมปราการเสิ่นอิงด้วยความกระหยิ่มใจ
ระหว่างทางลงเขาจากปอมปราการเส่นอิงมีธารน้าคดเค้ยวอยู่หลายสาย
�
ี
ิ
ึ
ี
เซียวซู่หานยกแขนข้นผลักเปียนซว่ลงไปในน้า เอ่ยอย่างไม่ไยดี “ว่ากันว่าฉินไร้เสียง
�
ดูดมนุษย์ด้วยกามารมณ์ ยามปกติเจ้าดูตัดขาดจากกามารมณ์ เหตุใดจึงถูกล่อลวง
ไปเสียง่ายๆ?”
ี
ั
�
เปียนซว่สะดุ้งเพราะน้าเย็น จากน้นถึงค่อยๆ รู้สึกตัว เขากระเสือกกระสน
ั
ึ
ลุกข้นน่งในล�าธาร ส่งมือคว้าไปข้างกาย ในปากยังคงเรียก “หว่านฉิง” ทว่าคว้าไว้
ได้เพียงความว่างเปล่า
เซียวซู่หานคาดว่าเขาคงเห็นภาพมายาของภรรยาจากการควบคุมของเสียง
ี
ึ
ื
ฉินเม่อครู่ ช่วขณะหน่งจึงทนไม่ได้หมายดึงเขาข้นมา ทว่าเปียนซว่กลับผลักเขาออก
ั
ึ
พึมพ�าว่า “ไม่ หว่านฉิงไม่อยู่แล้ว อาจารย์ก็ไม่อยู่แล้ว มีเพียงตัวข้าผู้เดียว มีเพียง
ข้า...”
ั
เขายังคงพึมพ�าอยู่คนเดียว จากน้นจู่ๆ ก็กดหน้าอกด้วยท่าทางเจ็บปวด
ร้อง “อาก” ขึ้นแล้วกระอักเลือดออกมาค�าหนึ่ง
เซียวซู่หานตื่นตะลึง รีบเอ่ย “เจ้าเป็นอะไร?”
ี
ิ
ั
ี
ี
“ประมุขน้อยเซียว...” บดน้เปียนซว่คล้ายเพ่งตระหนกได้ถึงการมอยู่ของเขา
ั
เขาส่ายหน้าเล็กน้อย “มิเป็นไร แค่ลมปราณแยกเท่าน้น ข้าโคจรพลังวัตรเดินลมปราณ
ั
ครู่หนึ่งก็มิเป็นไรแล้ว”
ี
เม่อเห็นเขาเป็นเช่นน้เซียวซู่หานย่อมไม่ต�าหนิเร่องท่เขาถูกฉินไร้เสียง
ื
ื
ี
ดูดไปอีก ครุ่นคิดอยู่ครู่หน่งก็เอ่ย “เหตุใดเซียนต้งถิงถึงปรากฏกายท่ปอมปราการ
ี
ึ
เสิ่นอิง”
49
