Page 47 - อ่านฟรี! นภาจันทร์กระจ่าง
P. 47
¹ÀҨѹ·Ã¡ÃШ‹Ò§
เปียนซวี่ประหลาดใจไม่น้อย “ท่านรู้ได้อย่างไร”
“นักดาบรุ่นเยาว์ท่นับว่ามีช่อเสียงในยุทธภพมีอยู่เท่าน้นเอง เดาเอาก็รู้แล้ว”
ั
ี
ื
ิ
เซียวซู่หานแม้จะเดาถูก ทว่าภายในใจกลับย่งสงสัย หนานกงอ้กับเขาเคยพบพาน
ี
กันอยู่หลายครั้ง อีกฝายเป็นคนหนุ่มที่ชอบพูดจาตลกขบขัน มองอย่างไรก็ไม่ใช่คน
สายเดียวกับเปียนซวี่ ไม่รู้ว่ากลายเป็นสหายกันได้อย่างไร
ในเมื่อเขาใคร่รู้จึงถามไปตรงๆ “เจ้ากับเขาคบหากันได้อย่างไร”
ั
ั
ิ
เปียนซว่ไม่ได้ตอบในทันที เขาคล้ายหวนคิดถึงสหายผู้น้น จากน้นหัวค้วก ็
ี
ึ
ี
ขมวดเป็นปมแน่น เงียบงันอยู่นานถึงเอ่ย “ข้าเป็นหน้บุญคุณเขาอยู่คร้งหน่ง เขาเอา
ั
เรื่องนั้นมาขู่บังคับ จับคู่ข้ากับสหายของเขา”
ื
เซียวซู่หานได้ฟังก็แทบหลุดหัวเราะเยาะออกเสียง แอบคิดว่าเร่องเช่นน ้ ี
หนานกงอ้ท�าได้จริงๆ เขาไอโขลกใหญ่ถึงจะกลบเกล่อนความขบขันได้แล้วจึงเอ่ย
ี
ื
“มิน่าเจ้าถึงมิกล้าติดหนี้บุญคุณคนอีก”
ทว่าเปียนซวี่กลับไม่ยอมเอ่ยสิ่งใดอีก ปลีกไปพักผ่อนตามล�าพัง
กลางดึกฝนกลับตกลงมา ตกเปาะๆ แปะๆ ลงมาจนรุ่งเช้า ท้องฟาไม่เพียง
แต่ไมเริ่มโปรง ฝนกลับยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ พวกเขาทั้งสองไม่ตองการ
้
่
่
�
รออยู่ในหุบเขา ยังคงไต่ข้นเถาวัลย์หมายปีนออกจากหุบเขา ตะไคร่น้าและหินบน
ึ
ื
หน้าผาชุ่มฝนล่นเป็นพิเศษ ยามปีนยากล�าบากกว่าเม่อวานไม่รู้ก่เท่า เซียวซู่หาน
ี
ื
โอดครวญอยู่ในใจมิรู้จบ แอบคิดว่าถ้าออกจากหุบเขาไปตั้งแต่เมื่อวาน ไหนเลยจะ
ั
ี
ี
้
ึ
ต้องมาทรมาทรกรรมเช่นน ใช้เวลาปีนอยู่คร่งวันในท่สุดท้งสองก็ออกจากหุบเขาลึก
ื
ื
ี
ได้ เบ้องหน้าเป็นพ้นท่โล่งกว้าง ไม่ไกลออกไปม่านหมอกยามเย็นคล้อยลงหนาทึบ
มองเห็นเคหสถานเก่าอันหมองหม่นของปอมปราการเสิ่นอิงอยู่รางๆ
ี
ี
ขณะท่เซียวซู่หานต้งใจจะไปหาทางลงเขา กลับเห็นเปียนซว่เดินไปทางปอม
ั
ปราการเสิ่นอิงจึงรีบวิ่งตามไปถาม “พวกเรามิรีบลงจากเขา ไปทางนั้นท�าไม?”
ึ
ี
ั
สองตาของเปียนซว่มองจ้องไปทางเคหสถานเก่าน้นไม่วางตา แล้วเอ่ยข้น
44
