Page 46 - อ่านฟรี! นภาจันทร์กระจ่าง
P. 46

¨ÇÕèÃÑèÇ


                            ่
                         ่
                        ์
                                                           ์
                                                                  ่
                                                                ้
                                                            ่
            กลียุคที่ราชวงศกอนลมสลาย สมบัติในอารามถูกบรรดาลูกศิษยซอนไวไมก็ถูกขาย
            ออกไป เมื่อผ่านกาลเวลาเหรียญเงินที่ว่านั่นจึงตกมาอยู่ในมือตระกูลเว่ย”
                                      ี
                   เซียวซู่หานฟังมาถึงตรงน้ก็เอ่ยถามอย่างอดไม่ได้ “ในเม่อตระกูลดังถูกผู้
                                                             ื
            ลึกลับฆ่าปิดปากหมดแล้ว เช่นนั้นสหายของเจ้าสืบข่าวคราวเหล่านี้มาได้อย่างไร”
                               ึ
                                         ั
                                                                   ั
                   “นายน้อยคนหน่งของตระกูลน้นโชคดีรอดพ้นเคราะห์กรรมในคราน้นมาได้
            เขาจ้างให้สหายข้าคุ้มกันเขาจึงย่อมเล่าเรื่องต่างๆ ทั้งหมดให้ฟัง”
                   เซียวซู่หานพยักหน้า “เดาว่าตอนท่สืบเสาะร่องรอยของผู้ลึกลับ สหายเจ้า
                                             ี
            ถูกเขาพบเข้าจึงถูกท�าร้ายสาหัส”
                           ั
                   “เป็นเช่นน้น” เปียนซว่พยักหน้าเล็กน้อยเช่นเดียวกัน “หลังข้าได้ข้อมูลน้มา
                                                                      ี
                                   ี
                                                          ั
                       ั
                                                             �
                                                   ั
                             ี
            ก็ร้ว่าอีกไม่ก่วนคนผู้น้จะเข้าชายแดนมาตามหาสานกเทียนจีกบสานักดาบตระกูล
                                                �
                      ี
              ู
            เว่ยจึงเร่งร้อนกลับมา หมายจะเตือนท้งสองส�านักก่อนเขาลงมือ ไหนเลยจะรู้ว่า
                                         ั
                                                               ื
                                                        ั
            บังเอิญเจอกลุ่มคนส�านักดาบตระกูลเว่ยระหว่างเดินทางไปล่วหยางเพ่อเข้าร่วมการ
                                                          ิ
                                                                    ี
            ชุมนุมยุทธจักรพอดี พวกเขามิรู้เลยว่าเหรียญเงินในมือเป็นส่งส�าคัญเช่นน้ เพียง
                                                                    ิ
                                              ี
                                                               ้
                                                            ิ
                                                    ็
                                                  ี
            ไดยนวามคนตองการปลดชพพวกเขาเพราะเหรยญน กพยายามเชญขารวมเดนทาง
                                                  ่
                              ิ
                 ่
                       ้
                                                                ่
              ้
                   ี
                                ี
               ิ
            ไปกับพวกเขา ดูแลกันและกัน เจ้าส�านักถึงขนาดมอบเหรียญเงินให้ข้า ให้ข้าดูแล
            รักษาแทนพวกเขา”
                   เซียวซู่หานครุ่นคิดอยู่ครู่หน่งก็นึกได้ว่าคนจากส�านักดาบตระกูลเว่ยน้น
                                        ึ
                                                                       ั
            ใจฝอไร้เล่ห์กลอย่างแท้จริง ถูกข่มขู่ได้ง่ายเป็นท่สุด จึงอดถอนหายใจออกมาไม่ได้
                                                ี
            “น่าเสียดาย แม้พวกเขาไม่มีเหรียญเงินแล้วก็ยังไม่อาจรักษาชีวิตไว้ได้”
                   สีหน้าเปียนซวี่หมองหม่น เอ่ยเสียงเบา “น่าเสียดาย ข้าได้รับความเชื่อใจ
            จากพวกเขาถึงเพียงนั้น แต่ไม่อาจปกปองชีวิตของพวกเขาไว้ได้”
                   เซียวซู่หานไม่คิดว่าเขาจะโทษตัวเองในเร่องน้ เขาเห็นท่าทางไร้หัวจิตหัวใจ
                                                   ี
                                                ื
                                                                ี
                    ี
            ของคนผู้น้จนชิน ช่วขณะน้นจึงไม่รู้จะปลอบใจเขาเช่นไร ได้แต่เอ่ยถามเปล่ยนประเด็น
                               ั
                          ั
            “สหายที่เจ้าพูดถึงเมื่อครู่อยู่ในส�านักดาบเหยี่ยนรื่อแห่งซีเปยหรือ”
                   เปียนซวี่ส่ายหน้า
                   เซียวซู่หานมีสีหน้ามั่นใจ “เช่นนั้นคงเป็นหนานกงอี้จากส�านักดาบถัวหลัว
            แห่งไปเย่ว์สินะ”
                                                                      43
   41   42   43   44   45   46   47   48   49   50   51