Page 58 - อ่านฟรี! นภาจันทร์กระจ่าง
P. 58
¨ÇÕèÃÑèÇ
ี
เซียวซู่หานไม่ตอบเขา ช้ไปท่เปียนซว่พร้อมเอ่ย “เหตุใดเจ้ามิมากล่าวลา
ี
ี
ข้าด้วยตัวเอง”
เปียนซว่ชะงักไปเล็กน้อย พลันหลุบตาลงแล้วเอ่ย “พวกเขาบอกว่าท่าน
ี
ก�าลังพักผ่อน ข้าจึงมิรบกวน”
“เจ้า...” เซียวซู่หานอยากซักถามต่อ แต่พลันรู้สึกว่าค�าพูดและการกระท�า
ื
ี
ี
เหล่าน้ของตนออกจะหาเร่องโดยไร้เหตุผลอยู่ในที จึงเปล่ยนใจเอ่ยถาม “เจ้าจะไป
ที่ใด”
เปียนซว่เอ่ยเรียบๆ “วันน้นในหุบเขา พวกเรามิใช่พูดกันแล้วหรือ หลัง
ี
ั
ออกจากหุบเขาก็ต่างคนต่างไป เหตุใดประมุขน้อยต้องซักไซ้ไล่เลียงหาท่ไปของข้า
ี
เล่า”
ี
“ประเสริฐนักเปียนซว่!” เซียวซู่หานทนไม่ไหวอีกต่อไป เอ่ยอย่างโกรธเคือง
“เราอยู่ด้วยกันมาหลายวัน นับว่าฝาฟันความทกข์ยากมาด้วยกัน เจ้าติดหน้บุญคุณ
ุ
ี
ข้ามากมาย คิดจะลาไปเช่นนี้เลยหรือ”
เปียนซว่ช้อนตาข้นมองเขา บนหน้าผากมีความประหลาดใจอยู่บางส่วน
ี
ึ
เอ่ยถาม “มิทราบประมุขน้อยเซียวคิดเห็นเช่นไร”
ึ
“ข้า...” เซียวซู่หานพูดไม่ออกไปช่วขณะ ความหุนหันพลันพลุ่งพล่านข้น
ั
ในใจเขาจึงสาวเท้าไปตรงหน้าเปียนซวี่ เงยหน้าขึ้นเอ่ย “ข้าจะไปกับเจ้าด้วย!”
ี
ี
ื
ี
เม่อถ้อยค�าน้ถูกเอ่ยออกมา มิใช่แค่เปียนซว่ แม้แต่เกาอว่และคนอ่นๆ ก ็
ื
้
่
มีสีหนาเปลี่ยนไปโดยพร้อมเพรียง เกาอวี่ดึงชายเสื้อของเซียวซู่หานไวทันควัน เอย
้
“นายน้อย!” แม้เขาจะไม่พูดอะไรแต่เอ่ยเสียงหนัก เห็นได้ว่าเขามิได้ต้องการเอ่ยปาก
โน้มน้าว ทว่ากลับมีการตักเตือนอยู่ในที
ี
เซียวซู่หานกลับเอ่ยกับเปียนซว่ต่อ “ต่อจากน้เจ้าคงรีบไปยังส�านักเทียนจ ี
ี
เป็นแน่ ผู้อาวุโสเฒ่าเหลียงแห่งส�านักเทียนจีกับพ่อข้าเป็นสหายสนิทกัน ข้าจะทน
มองเขาประสบเคราะห์กรรมทั้งตระกูลได้อย่างไร”
ี
เปียนซว่ได้ฟังวาจาน้ก็มิโต้ตอบ เพียงมองเขา สายตาน้นซับซ้อนอย่ไม่น้อย
ี
ู
ั
ี
ี
ึ
พละก�าลังท่เกาอว่จับเขาแรงข้นหลายส่วน เอ่ยถาม “มีคนจะโจมตีส�านัก
เทียนจีหรือ ส�านักเทียนจีแม้ยามนี้ลูกศิษย์บางตา ทว่าวิชากระบี่ของส�านักพวกเขา
55
