Page 59 - อ่านฟรี! นภาจันทร์กระจ่าง
P. 59
¹ÀҨѹ·Ã¡ÃШ‹Ò§
ั
�
ี
ล้าเลิศเหนือช้น ค่ายกลกระบ่ยันต์แปดทิศก็มิอาจเทียบเทียม ไหนเลยจะต้องล�าบาก
ื
ั
พวกท่านท้งสองย่นมือช่วยเหลือ” และเอ่ยปิดท้าย “หากนายน้อยมิอาจคลายความ
เป็นห่วงผู้อาวุโสเฒ่าเหลียง ข้าน้อยไปยังส�านักเทียนจีแทนท่านก็ย่อมได้”
เซียวซู่หานพลันสะบัดมือเขาออกอย่างแรง “เกาอวี่ เจ้าเป็นนายน้อยหรือ
ข้าเป็นนายน้อยกันแน่?”
เกาอว่ตะลึงงันไปทันที พวกเขารู้จักกันมาร่วมย่สิบปี เซียวซู่หานไหนเลย
ี
ี
ึ
ื
จะเคยเอ่ยวาจารุนแรงเช่นน้ จึงเก็บมือกลับไปอย่างท่มท่อ อ้าปากเอ่ยอย่างซึมกะทือ
ี
“ย่อมเป็นท่านที่เป็นนายน้อย”
เซียวซู่หานกัดฟันเอ่ยกับเขา “ในเมื่อรู้ว่าข้าเป็นนายน้อยก็ฟังข้า” เขาคาด
ี
สายคาดเอวของชุดคลุมตัวนอกอย่างเร็วร่พลางเดินออกมาด้านนอก “เอาม้ามาให้
ข้าตัวหน่ง ข้าจะไปส�านักเทียนจี พวกเจ้ามิต้องติดตาม เดินทางไปฉีโจวในคราน ี ้
ึ
มิเกินครึ่งเดือน อีกราวเดือนกว่าข้าจะกลับไปเคหาลั่วเหมยเอง”
�
ตอนท่เขาท้งสองจากไป เซียวซู่หานเห็นชัดแจ้งว่าขอบตาของเกาอว่มีน้าตา
ี
ี
ั
คลอเอ่ออยู่จางๆ ในใจก็นึกสงสาร แต่ยังคงดึงดันหวดม้าออกจากค่าย จนเม่อห้อ
ื
ม้าออกมาได้สิบลี้จึงค่อยๆ เผยสีหน้าเศร้าใจออกมา
ึ
เปียนซว่มองออกอย่างชัดเจนจึงเอ่ยถามข้นข้างๆ เขา “เหตุใดท่านต้อง
ี
ตามมาให้จงได้”
ิ
้
็
ุ
้
�
้
ี
้
ี
เซยวซหานได้ยนถอยคานกตอบอย่างไม่สบอารมณ์ “เหตใดขาตองตามมา?
ู
่
ี
ย่อมมใช่เพราะข้าว่างมากนกกระมง!” เขามองค้อนเปียนซว “เจ้าร้หรอไม่ว่าเจ้า
่
ิ
ั
ู
ั
ื
ึ
ั
้
ี
ั
ั
ู
่
�
ผ้ลกลบนนกระจายข่าว โยนเรองเหล่านนทเขาทาลงบนหวเจ้า บดนเจ้าไปสานก
ื
ั
ั
่
่
ี
�
้
ั
เทียนจีด้วยค�าพูดปากเปล่า หากถูกเขาวางอุบายกัดสวนมาจะท�าเช่นไร ด้วยสถานะ
ของข้า ไปช่วยเป็นพยานให้เจ้า ลดเรื่องยุ่งยากไปได้มากโขมิใช่หรือ!”
ี
ี
เปียนซว่ฟังเงียบๆ จนจบพลันเอ่ย “อันท่จริงเม่อคืนข้าได้ยินท่พวกท่าน
ี
ื
พูดคุยกัน”
เซียวซู่หานชะงัก “ได้ยินอะไร?”
“ลูกน้องท่านกล่าวได้ถูกต้องนัก อันตรายมากหากท่านยังข้องแวะกับข้า
56
