Page 15 - อ่านฟรี! นางมารอย่างข้าตกอับมาเป็นคุณหนูป้อแป้
P. 15
ง
ห
เ เฉียวหนิง
ฉี
ย
นิ
ว
เจ่ยงเฉาเสว่ยอยากผลักหยางโย่วออก แต่อย่างไรนางก็ไม่อาจ
ี
ี
หลุดจากกระบี่กิเลนเหินที่ปักทะลุเอวของตนอยู่ได้
หยางโย่วพูดยิ้มๆ “เจ้าส�านักเจี่ยง เจ้าโดนกระบี่กิเลนเหินของข้า
ไปแล้ว อย่าสิ้นเปลืองก�าลังอีกเลย”
“หยางโย่ว เจ้าลูกเต่าสารเลวนี่!”
ปากสบถอย่างดุเดือด เจ่ยงเฉาเสว่ยขยับตัวจะดึงดาบหงส์บ่นท ่ ี
ี
ี
ั
ี
ปักลึกอยู่ในไหล่หยางโย่วออก ต้งใจจะตัดแขนข้างท่กุมกระบ่ของเขาท้ง ิ
ั
ี
ไปด้วยในคราวเดียว
แต่ไม่คาดคิด หยางโย่วกลับชิงเข้าใจเจตนาของนางได้ก่อน เขา
กางแขนออกโอบนางเข้าไปในอ้อมกอดโดยปราศจากสัญญาณเตือนใดๆ
ี
ั
ื
ิ
ี
เจ่ยงเฉาเสว่ยแข็งท่อไปท้งร่าง ก�าลังจะด้นรนออกจากอ้อมแขน
ของหยางโย่ว เท้าของเขากลับก้าวถอยไปด้านหลัง
เม่อตระหนักถึงเจตนาของเขา เจ่ยงเฉาเสว่ยหร่ตาแคบ ส่งเสียง
ี
ี
ี
ื
ตวาด “หยางโย่ว เจ้าบ้าไปแล้วหรอ เจ้าอยากตายกไปตายส แต่ข้าไม่
ื
็
ิ
อยากตาย!”
ิ
หยางโย่วกระตุกมุมปาก ย้มเอ่ยด้วยสายตาเย็นยะเยือก “วันน ้ ี
ี
หากข้าต้องตายจริงก็จะขอลากเจ้าส�านักเจ่ยงไปด้วยกัน เป็นเช่นน้แล้วบน
ี
ทางไปปรโลกก็จะมีคนงามเคียงข้าง ข้าจะยอมโดดเดี่ยวได้อย่างไร”
ี
่
ั
่
ั
่
ี
เจยงเฉาเสวยลอบใจสน นางเร่มด้นรนสุดก�าลง โชคร้ายทแขนค่ ู
่
ี
ิ
ิ
ี
ท่โอบรอบเอวนางไว้เป็นเหมือนโซ่เหล็กกล้าท่มัดตายเส้นหน่ง ไม่ว่านาง
ี
ึ
จะเค้นก�าลังภายในอย่างไรก็สลัดไม่หลุด
“เจ้าลูกเต่าสารเลว...”
ี
ี
ี
ิ
ไม่ทันส้นเสียงค�าราม เจ่ยงเฉาเสว่ยท่ถูกหยางโย่วกอดรัดแน่น
13
