Page 11 - อ่านฟรี! นางมารอย่างข้าตกอับมาเป็นคุณหนูป้อแป้
P. 11
ว
ห
นิ
ย
เฉียวหนิง
เ
ฉี
ง
ี
ื
ี
“หลายปีมาน้เจ้าส�านักเจ่ยงหาเร่องส�านักใหญ่ต่างๆ โดยไร้เหตุผลนับคร้ง ั
ไม่ถ้วน ประกาศจะรวมยุทธภพเป็นหน่ง ใช้ก�าลังก�าเริบเสิบสาน ก�าจัด
ึ
ส�านักใหญ่แต่ละแห่ง เข่น¦่าผู้บริสุทธ์ การกระท�าอุกอาจย่วโทสะคนเช่นน ี ้
ิ
ั
ช่างท�าให้คนไม่อาจทนดูได้จริงๆ”
ี
ี
ื
ี
เจ่ยงเฉาเสว่ยเหว่ยงแส้ม้าลงบนพ้น เงาร่างแบบบางแคล่วคล่อง
ั
ด่งนกบาทหลวงแดง สะกิดปลายเท้าเบาๆ ชุดสีแดงก็พล้วสะบัดกลางหาว
ิ
ราวกับสายรุ้งเส้นหนึ่ง เพียงชั่วพริบตานางลงมายืนอยู่หน้าหยางโย่วแล้ว
หยางโย่วลอบตกใจ แววตายิ่งระแวดระวังมากขึ้น
่
่
ี
ี
ิ
แม้จะเคยได้ยนวรกรรมของเจยงเฉาเสวยมาจากปากผ้อาวโสใน
ู
ี
ุ
ิ
้
ี
่
ี
ั
ู
้
่
่
ิ
ุ
ึ
ยทธภพไมน้อย แต่เขาคดไมถงจรงๆ ว่าวชาตวเบาของคนผนจะยอดเยยม
ิ
ถึงเพียงนี้ แทบจะเทียบได้กับผู้อาวุโสที่มีวรยุทธ์ล�้าลึกเลยทีเดียว
เจี่ยงเฉาเสวี่ย...มีความเป็นมาอย่างไรกันแน่?
ทอดมองไปท่วยุทธภพอันกว้างใหญ่ เหตุใดจึงไม่มีผู้ใดรู้ว่านางมา
ั
ื
จากไหน แล้วอาจารย์คือผู้ใด นางเหมือนโผล่ข้นมาด้อๆ ท้งสืบอดีตไม่พบ
ั
ึ
ทั้งไม่อาจล่วงรู้ว่าเกิดและเติบโตที่ใด
ั
ี
มองสีหน้าสงบเยือกเย็นเช่นขุนเขาท่ฝนต้งเค้าของหยางโยว่แล้ว
ิ
ดวงหน้าเล็กรูปหัวใจของเจ่ยงเฉาเสว่ยยังคงประดับรอยย้มหวาน หลังจาก
ี
ี
ยกมือเรียวท้งสองเท้าเอว เงาร่างเล็กท่สูงแค่อกของหยางโยว่ก็เดินวนไป
ี
ั
วนมาอยู่กับท่ ดวงตาใสกระจ่างคู่น้นช�าเลืองหยางโย่วเป็นระยะ แววตา
ี
ั
คล้ายก�าลังมองดูอย่างหยอกเย้า แต่ก็คล้ายก�าลังประเมินอย่างดูแคลน
“ข้าก�าลังขบคิดว่าส�านักฉางหยางท่เป็นถึงผู้น�ายุทธจักรจะคิดหา
ี
ลูกไม้ชาญฉลาดอันใดมารับมือกับข้า คิดซ้ายคิดขวาสารพัดก็คิดไม่ถึงเลย
ี
ว่าเจ้าส�านักกับเหล่าผู้อาวุโสส�านักฉางหยางจะข้ขลาดกลวตายเช่นน้ ถึง
ั
ี
9
