Page 20 - อ่านฟรี! นางมารอย่างข้าตกอับมาเป็นคุณหนูป้อแป้
P. 20
นำ งมำ รอยำ งข ้ำ ตกอ ับมำ เปนค ุณ หน ูปอแป
นำงมำรอยำงข้ำตกอับมำเปนคุณหนูปอแป
รอยแผลเป็นสักครึ่งเสี้ยวก็ไม่มีให้เห็น
ี
ไม่ใช่ว่านางถูกสองกระบ่น้นของหยางโย่วเข้าหรอกหรือ? เหตุใด
ั
ี
ยามน้ร่างกายของนางจึงยังครบถ้วนสมบูรณ์ดีราวกับไม่เคยได้รับบาดเจ็บ
ใดๆ เสียอย่างนั้น...
การเคลื่อนไหวของเจี่ยงเฉาเสวี่ยคล่องแคล่วเฉียบขาด จมอยู่กับ
ความคิดของตัวเอง ไม่ได้สังเกตว่าเว่ยฮูหยินเดินมาถึงหน้าเตียงของนาง
แล้ว
ี
ิ
ั
เว่ยฮูหยินขมวดเรียวค้วท้งสองท่วาดไว้อย่างประณีตแน่น น้วท่ทา
ิ
ี
เล็บสีแดงชี้ใส่เจี่ยงเฉาเสวี่ยอย่างโกรธขึ้ง
“เหยียนอว่เจา น่มันกิริยาอะไรของเจ้า?! ตามากมายหลายคู่ขนาด
ี
ี
ื
้
้
ึ
ี
่
ี
็
นจับจ้องอยู่ เจ้ายังถงกับเปลองผ้าผ่อนได้ราวกับมองไม่เหน เจ้านช่างไร้
ยางอายจริงๆ!”
่
แม้บนรางของเจี่ยงเฉาเสวี่ยจะสวมเพียงเสื้อพาดอกสีขาวดุจหิมะ
ปักลายดอกบัวสีชมพูชิ้นเดียว นางก็ไร้ซึ่งความสะเทิ้นอายใดๆ เพียงเงย
ดวงหน้าเล็กเย็นชาข้นมองประเมินเว่ยฮูหยินต้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสีหน้า
ึ
ั
ไร้อารมณ์
เว่ยฮูหยินที่ไม่เคยเห็นเหยียนอวี่เจามีท่าทีเช่นนี้มาก่อนอึ้งค้างไป
ชั่วขณะ
ื
“ฮูหยินท่านน้ เม่อครู่ท่านเรียกข้าว่าอะไรนะ ข้าฟังไม่ถนัด ท่าน
ี
เรียกอีกครั้งซิ”
เจี่ยงเฉาเสวี่ยหรี่ดวงตากลมโตเป็นประกายลง ยกยิ้มหวาน ทว่า
น�้าเสียงกลับชวนให้คนหนาวสั่น
เว่ยฮูหยินถูกท่าทางของนางข่มขวัญ นานพักใหญ่กว่าสติจะกลับ
18
