Page 24 - อ่านฟรี! นางมารอย่างข้าตกอับมาเป็นคุณหนูป้อแป้
P. 24
นำ งมำ รอยำ งข ้ำ ตกอ ับมำ เปนค ุณ หน ูปอแป
นำงมำรอยำงข้ำตกอับมำเปนคุณหนูปอแป
“เจาเอŽอร์...น่เจ้าเกลียดแม่แล้วหรือ เจ้าเกลียดท่แม่ไม่ปกป้องเจ้า
ี
ี
ให้เจ้าแต่งเข้าจวนรุ่ยอŽองแทนคุณหนูใหญ่ เจ้าถึงได้ตัดสินใจคิดส้นใช่หรือ
ั
ไม่”
ื
ี
ต้องขอบคุณค�าสารภาพน้ของหวังซ่อ เจ่ยงเฉาเสว่ยจึงพอเข้าใจ
ี
ี
ที่มาที่ไปของเรื่องเสียที
ี
“เจาเอŽอร์ เจ้าต้องเห็นใจแม่นะ เร่องน้แม่ท�าอะไรไม่ได้เลยจริงๆ!”
ื
หวังซื่อร้องห่มร้องไห้กอดเจี่ยงเฉาเสวี่ย
เว่ยฮูหยินมองอยู่ข้างๆ ด้วยความเย็นชา ซ้าร้ายนางยังเอ่ยแดกดัน
�
ึ
ข้นมาโดยปราศจากความเห็นอกเห็นใจ “น้องหญิง เจ้าจะร้องไห้หาอะไร
ื
ี
ี
�
คนไม่รู้เร่องเห็นเจ้าคร่าครวญเย่ยงน้ ระวังเขาจะคิดไปว่าเจ้าก�าลังร้องไห้
ไว้ทุกข์!”
“กล่าวเช่นนี้ คุณหนูใหญ่ที่ท่านเรียกก็คือบุตรีของเว่ยฮูหยินผู้นี้?”
เจี่ยงเฉาเสวี่ยตั้งสติ พยายามหาความเชื่อมโยงระหว่างคนเหล่านี้
ี
ื
ื
“ใช่สิ! หรือแม้แต่เร่องพวกน้เจ้าก็ลืมไปแล้ว?” หวังซ่อสะอึกสะอ้น
ื
ตอบ
เว่ยฮูหยินเอ่ยด้วยเสียงเยียบเย็น “ข้าว่าอวี่เจามีสติรู้ตัวดี แววตา
ิ
ื
ู
็
กสดใสดไม่เหมือนสมองกระทบกระเทอนจนโง่งมสักนด แปดส่วนคงแกล้ง
ั
ท�ากระมัง หรือว่ากระท่งตัวเจ้าท่เป็นบุตรีอนุจวนจงกëวกงเจ้าก็ลืมไปแล้ว?”
ี
ั
บุตรีอนุจวนจงกัëวกง?
ั
นางโตมาป่านน้ไม่เคยได้ยินปีเซ่งเหรินท่ห้า แล้วยังมีจงกëวกงอะไร
ิ
ี
ี
นี่มาก่อน ที่นี่จะต้องไม่ใช่โลกและยุคสมัยที่นางอยู่แต่เดิมแน่ๆ...
ี
เจ่ยงเฉาเสว่ยข่มความรู้สึกว้าวุ่นสับสนในใจไว้ มองข้ามใบหน้า
ี
อัปลักษณ์ของเว่ยฮูหยินไป เอ่ยถามหวังซื่อที่ยังคงกอดตนไว้แน่น
22
