Page 27 - อ่านฟรี! สลักใจเจ้าประติมากร
P. 27
เหลยเอินนำ 25
เหลยเอินนำ
ผู้เฒ่าอวิ๋นซีมีศิษย์ทั้งหมดสี่คน หยวนต้าเฉิงนั้นเป็นศิษย์พี่คนโตสุด
ส่วนซูหย่างเสียนอยู่ล�าดับสุดท้าย ดังนั้นเหล่าศิษย์พี่ของนางจึงมักเรียกนางว่า
‘น้องสี่’
ในฐานะที่เป็นตัวแทนของส�านักตี้จิง สิ่งที่ศิษย์พี่ใหญ่อย่างหยวนต้าเฉิง
ต้องรับผิดชอบดูแลคือโรงงานแกะสลักหยกที่ผู้เฒ่าอวิ๋นซีก่อตั้งตั้งแต่ก่อน ส่วน
ร้านที่เปดกิจการในที่ต่างๆ รวมถึงการเสาะหาหยกดิบก็ยกให้เป็นหน้าที่ของ
ลูกศิษย์อีกสองคน
และศิษย์คนสุดท้ายของผู้เฒ่าอวิ๋นซีอย่างซูหย่างเสียน ดั่งที่ว่ากันว่า
‘คนแก่ได้ลูกมักตามใจ’ กว่าผู้เฒ่าอวิ๋นซีจะได้พบกับ ‘คนประหลาด’ อย่างนางก็
ย่างเข้าเจ็ดสิบปไปแล้ว เป็นธรรมดาที่จะทั้งรักทั้งหวงนางราวกับลูกในไส้ ต่อให้
อายุของนางห่างกับเหล่าศิษย์พี่อยู่หลายปจนพวกเขาจะเป็นบิดาของนางได้แล้ว
แต่ทุกคนก็ยังเอาใจนาง ให้นางได้ท�าสิ่งใดก็ตามที่อยากท�า
ทางด้านนาง เมื่อได้เห็นสหายสนิทอย่างหมิงจื่อหลัน รวมทั้งศิษย์พี่ใหญ่
ร่วมส�านักที่ตั้งใจเดินทางมาพบถึง ‘ร้านฝูเป่า’ โดยเฉพาะ ซูหย่างเสียนก็ยิ้มกว้าง
ทั้งยังได้เห็น ‘การซ่อนตัวหมาก’ ที่ผิดกฎเกณฑ์ของท่านพ่อที่ท�าหน้าตาภูมิใจ
นั่นอีก นางยิ่งหัวเราะอย่างมีความสุข นางเร่งฝเท้าเข้าไปในห้องโถงพร้อมหยิบ
ห่อผ้าเล็กๆ จากในสาบเสื้อวางไว้บนโตะสี่เหลี่ยม
เมื่อเปดห่อผ้าออก ทุกคนที่อยู่ที่นั่นรีบวิ่งมามุงดูของในห่อผ้า และคน
ที่เอ่ยขึ้นก่อนใครก็คือบิดาของซูหย่างเสียน
ท่านพ่อซูเบิกตากว้าง มองไปที่บุตรสาวของตนแล้วกลับไปมองของที่
บุตรสาวน�ากลับมาก็หัวเราะเสียงดัง
“ยายหนูสุดยอดจริงๆ ได้ของมีค่ากลับมาอีกแล้ว”
ซูหย่างเสียนดึงเคราแพะของท่านพ่อซูอย่างสนิทสนมแล้วเอ่ยขึ้น
”ใช่แล้ว เป็นของมีค่าเชียวนะ ท่านพ่อชอบหรือไม่”
