Page 25 - อ่านฟรี! สลักใจเจ้าประติมากร
P. 25

เหลยเอินนำ 23
                                                            เหลยเอินนำ

           ไม่ได้จริงๆ”

                  “อย่างท่านนะเรียกว่าเอาใจบิดา เอาอกเอาใจเขาด้วยของทั้งหมดใน ‘ร้าน
           ฝูเป่า’ คนที่ก้าวเข้ามาบนถนนบูรพามีผู้ใดมองไม่ออกกัน” เถ้าแก่เหอยิ้มชื่นชม

           ก่อนจะจับผ้าหนามายกกาโลหะบนเตาเล็กเพื่อรินชาให้นาง ซูหย่างเสียนที่นั่งอยู่

           บนเก้าอี้ไม้รีบลุกขึ้นมาย่อตัวเคารพ
                  ‘ร้านฝูเป่า’ ของตระกูลนางเปดอยู่ที่ท้ายถนนบูรพา เมื่อก่อนก็เคยเป็น

           ร้านอันดับหนึ่งในเมืองหลวง ทว่าเมื่อสามปก่อนสมองท่านพ่อของนางเริ่ม

           เลอะเลือน คราใดที่อาการหนักก็จะลืมแม้กระทั่งผู้อื่น ‘ร้านฝูเป่า’ จึงปดกิจการ
           ทั้งหมด และสินค้าทุกชิ้นที่เคยจัดวางในร้านนางก็เก็บมันไว้ เพียงเพราะต้องการ

           ให้ท่านพ่อของนางได้ชื่นชมเล่นๆ

                  ส�าหรับถ้อยค�าที่เถ้าแก่เหอพูดจากใจ นางเพียงแค่ยิ้มรับแล้วยกถ้วยชา
           ลิ้มรสชาหอม

                  เถ้าแก่เหอน�ากาน�้าชาวางกลับไว้บนเตา โบกมืออย่างหน่ายใจก่อนจะ
           เอ่ยขึ้น “ช่างเถอะ อย่าเอ่ยถึงเรื่องนี้เลย ในเมื่อท่านมาช่วยให้ข้าตาสว่าง ช่วย

           พิจารณาวัตถุโบราณและเครื่องหยกทั้งสามชิ้นที่เข้ามาใหม่ให้ข้า เช่นนั้นก็ท�าตาม

           ที่ตกลงไว้ก่อนหน้านี้ หยกดิบที่เพิ่งได้มาใหม่เหล่านี้ หากมีชิ้นใดที่ท่านถูกใจก็
           น�ามันกลับไปเถิด”

                  “อือ” นางยกถ้วยชาดื่มจนหมด แล้วลุกขึ้นย่อตัวค�านับอีกครั้ง
                  หลังจากยืนขึ้นนางก็ยกแขนขึ้น นิ้วขาวราวหยกของนางชี้ไปยังโตะยาว

           ที่ใช้จัดแสดงสินค้า ส่วนอีกฟากที่ชี้นั้นคือหินก้อนหนึ่งที่ถูกใช้เป็นที่ทับกระดาษ

                  หินก้อนนั้นใหญ่เท่าฝ่ามือ มีสีหม่นเทา เมื่อสังเกตดูอย่างละเอียดจะเห็น
           ลายสีเขียวเข้มลากผ่าน ดูแล้วไม่ใช่ของมีค่า แต่นางกลับเอ่ยว่า

                  “ขอบคุณน�้าใจของเถ้าแก่เหอ ข้าเลือกมัน”
   20   21   22   23   24   25   26   27   28   29   30