Page 25 - อ่านฟรี! สลักใจเจ้าประติมากร
P. 25
เหลยเอินนำ 23
เหลยเอินนำ
ไม่ได้จริงๆ”
“อย่างท่านนะเรียกว่าเอาใจบิดา เอาอกเอาใจเขาด้วยของทั้งหมดใน ‘ร้าน
ฝูเป่า’ คนที่ก้าวเข้ามาบนถนนบูรพามีผู้ใดมองไม่ออกกัน” เถ้าแก่เหอยิ้มชื่นชม
ก่อนจะจับผ้าหนามายกกาโลหะบนเตาเล็กเพื่อรินชาให้นาง ซูหย่างเสียนที่นั่งอยู่
บนเก้าอี้ไม้รีบลุกขึ้นมาย่อตัวเคารพ
‘ร้านฝูเป่า’ ของตระกูลนางเปดอยู่ที่ท้ายถนนบูรพา เมื่อก่อนก็เคยเป็น
ร้านอันดับหนึ่งในเมืองหลวง ทว่าเมื่อสามปก่อนสมองท่านพ่อของนางเริ่ม
เลอะเลือน คราใดที่อาการหนักก็จะลืมแม้กระทั่งผู้อื่น ‘ร้านฝูเป่า’ จึงปดกิจการ
ทั้งหมด และสินค้าทุกชิ้นที่เคยจัดวางในร้านนางก็เก็บมันไว้ เพียงเพราะต้องการ
ให้ท่านพ่อของนางได้ชื่นชมเล่นๆ
ส�าหรับถ้อยค�าที่เถ้าแก่เหอพูดจากใจ นางเพียงแค่ยิ้มรับแล้วยกถ้วยชา
ลิ้มรสชาหอม
เถ้าแก่เหอน�ากาน�้าชาวางกลับไว้บนเตา โบกมืออย่างหน่ายใจก่อนจะ
เอ่ยขึ้น “ช่างเถอะ อย่าเอ่ยถึงเรื่องนี้เลย ในเมื่อท่านมาช่วยให้ข้าตาสว่าง ช่วย
พิจารณาวัตถุโบราณและเครื่องหยกทั้งสามชิ้นที่เข้ามาใหม่ให้ข้า เช่นนั้นก็ท�าตาม
ที่ตกลงไว้ก่อนหน้านี้ หยกดิบที่เพิ่งได้มาใหม่เหล่านี้ หากมีชิ้นใดที่ท่านถูกใจก็
น�ามันกลับไปเถิด”
“อือ” นางยกถ้วยชาดื่มจนหมด แล้วลุกขึ้นย่อตัวค�านับอีกครั้ง
หลังจากยืนขึ้นนางก็ยกแขนขึ้น นิ้วขาวราวหยกของนางชี้ไปยังโตะยาว
ที่ใช้จัดแสดงสินค้า ส่วนอีกฟากที่ชี้นั้นคือหินก้อนหนึ่งที่ถูกใช้เป็นที่ทับกระดาษ
หินก้อนนั้นใหญ่เท่าฝ่ามือ มีสีหม่นเทา เมื่อสังเกตดูอย่างละเอียดจะเห็น
ลายสีเขียวเข้มลากผ่าน ดูแล้วไม่ใช่ของมีค่า แต่นางกลับเอ่ยว่า
“ขอบคุณน�้าใจของเถ้าแก่เหอ ข้าเลือกมัน”
