Page 31 - อ่านฟรี! สลักใจเจ้าประติมากร
P. 31
เหลยเอินนำ
เหลยเอินนำ 29
“เจ้าบอกมิใช่หรือว่าได้มาอย่างแน่นอน”
บุรุษผู้เป็นประมุขของตระกูลเพิ่งเดินทางมาถึงเมืองหลวงคืนนี้ ยังไม่ทัน
ได้ดื่มชาร้อนๆ และนั่งพักให้หายเหนื่อย ข่าวร้ายก็ถูกส่งมาให้ได้ยินเสียแล้ว
ใบหน้าหยกเรียบตึงขึ้นทันที น�้าเสียงแฝงความเยือกเย็น
ห้องรับรองที่ภายในถูกท�าขึ้นอย่างพิถีพิถันระบายลมได้ดี เมื่อลมราตรี
พัดเข้ามาจากหน้าต่างที่เปดไว้ครึ่งหนึ่งจะพัดพากลิ่นของดอกโบตั๋นและดอกขจร
ให้หอมฟุ้ง แต่ในคืนกลางฤดูวสันต์ที่แสนเย็นสบาย ผู้ดูแลทั้งห้าคนที่อยู่ใน
ห้องรับรองนั้นกลับเหงื่อโชกไปทั้งตัว
ทั้งห้าคนต่างมองหน้ากัน ในที่สุดผู้ดูแลที่เป็นคนเก่าแก่จึงพูดขึ้น...
“นายท่าน คนของเราเริ่มสอบถามมาจากทางตงไห่ ตรวจสอบคนค้าหยก
คนในวงการ และร้านวัตถุโบราณที่ติดต่อกับตระกูลจั๋วแห่งส�านักตงไห่ หรือแม้แต่
ร้านรับจ�าน�าอย่างละเอียดแล้ว ข้อมูลทั้งหมดชี้ว่าหินหยกก้อนนั้นเข้ามาถึง
เมืองหลวงแล้วจริงๆ หลังจากนั้นเราส่งคนไปยังพื้นที่รอบๆ ค้นหาแทบพลิก
แผ่นดิน สุดท้ายสวรรค์ก็เห็นใจถึงได้รู้ว่าหินหยกก้อนนั้นปรากฏอยู่ที่แหล่งรวม
วัตถุโบราณและเครื่องหยกบนถนนบูรพา มันตกอยู่ในมือเถ้าแก่ร้านหยกแซ่เหอ”
เมื่อผู้ดูแลคนหนึ่งเริ่มเอ่ยปากเปดทาง ผู้ดูแลอีกคนก็พูดเสริมทันที
“นายท่าน ท่านก็รู้ว่า ‘เทศกาลประชันหยก’ ที่สามปจะจัดขึ้นครั้งหนึ่งเพิ่งสิ้นสุด
ลง แน่นอนว่าจะต้องมีการซื้อขายวัตถุโบราณและเครื่องหยกจ�านวนมาก ผู้คนที่
มุ่งหน้าไปเพื่อจะ ‘เก็บเกี่ยว’ ก็มีไม่น้อย” พอพูดถึงตรงนี้สีหน้าเขาก็เปลี่ยนเป็น
เสียใจและส�านึกผิด “คนที่ขายหินหยกก้อนนั้นให้เถ้าแก่เหอนั่นดูหยกไม่ออก
แน่นอนว่าคนซื้ออย่างเถ้าแก่เหอก็เช่นเดียวกัน แต่มีคนตาแหลมชิงลงมือก่อนที่
พวกเราจะตามไปถึงร้าน ฟังจากที่เถ้าแก่เหอบอกมา เขายัง...ยังให้อีกฝ่ายน�า
หินหยกก้อนนั้นกลับไปโดยไม่เก็บแม้แต่ต�าลึงเดียว”
ประมุขตระกูลหนุ่มหลับตาแน่นพลางขมวดคิ้ว เขานั่งเท้าคางวางศอก
