Page 25 - อ่านฟรี! Security Blanket ห่มรักที่พักใจ
P. 25
YUU NAGIRA
สมัยเด็ก แม่ของเขามักบอกเช่นนี้เสมอก่อนออกไปท�างาน
ด้วยเสื้อผ้าและการแต่งหน้าที่ฉูดฉาด มาคิดดูแล้วคงเป็นงานนั่งดริงก์กระมัง
แม้ว่าโดยส่วนใหญ่มารดามักจะกลับมาระหว่างที่มิยะหลับ แต่ก็มีค้างคืนนอกบ้านบ้าง
นานๆ ครั้ง บางครั้งก็กลับวันรุ่งขึ้น บางครั้งก็ไม่กลับมาหลายวัน อาจไปอยู่ที่ไหนกับ
คนรักก็ได้
พ่อของเขาเป็นคนสเปน เห็นว่าเสียชีวิตไปก่อนมิยะจะเกิดเสียอีก แม่ของเขาพูด
เสมอว่าริวไม่เหมือนปะปาเลย ผมของปะปาไม่หยิกขนาดนี้ สมัยเด็กผมของมิยะหยิกกว่า
นี้มาก ผมปรกหน้าเห็นแค่ดวงตาหลุกหลิกบวกกับตัวผอมลีบเนื่องจากเขามักจะท้องเสีย
บ่อยๆ เพราะได้กินแต่อาหารส�าเร็จรูปท�าให้ท้องไส้ที่อ่อนแอย่อยไม่ไหว มิยะจึงเป็นเด็ก
ที่มองแล้วน่าขนลุกอยู่นิดๆ
แม่ของมิยะประสบอุบัติเหตุในตอนที่มิยะอายุเก้าขวบ ไม่มีญาติคนไหนรู้ มิหน�าซ�้า
ยังโชคร้ายเป็นช่วงปิดเทอมฤดูร้อนพอดีจึงไม่มีคนรอบตัวสังเกตว่ามิยะอยู่บ้านคนเดียว
ส่วนมิยะก็เคยชินกับการที่แม่ไม่อยู่บ้านเลยรอคอยการกลับมาด้วยความรู้สึกเหมือน
อย่างเคย
‘เปนเด็กดีนะลูก เดี๋ยวแมกลับมา’
มิยะกินของที่มีอยู่ในบ้านทีละนิดและเฝารอโดยไม่มีใครเอะใจ
...ไม่เป็นไร ผมท�าตัวเป็นเด็กดี เดี๋ยวคุณแม่จะต้องกลับมาแน่
เข้าวันที่สิบอาหารก็หมดเกลี้ยงในที่สุด ต�ารวจมาเจอตัวเขาขณะคุ้ยถังขยะใน
ย่านการค้า แม้ว่ามิยะจะหนีแต่ก็ถูกจับตัวได้ในทันที เขาถูกสอนมาว่าหน้าที่ของต�ารวจ
คือจับตัวคนไม่ดีจึงกลัวว่าถ้าตัวเองเป็นเด็กไม่ดีคุณแม่จะไม่กลับมา
มิยะถูกพาตัวเข้าโรงพยาบาลทันที เขาเป็นโรคขาดสารอาหารเรื้อรังจนพละก�าลัง
อ่อนแรงถึงขีดสุดจึงต้องรับสารอาหารทางน�้าเกลือโดยมีพวกผู้ใหญ่คอยถามมิยะที่ก�าลัง
หวาดหวั่นซ่อนตัวใต้ผ้าห่มว่าพ่อแม่ไปไหน เขาตอบกลับเสียงแผ่วว่าไม่มีพ่อ ส่วนแม่
ออกไปข้างนอกอีกไม่นานก็กลับมา เมื่อตอบไปดังนั้นก็ถูกลูบแผ่นหลังผ่านผ้าห่มเป็น
นัยว่ารับรู้
มิยะอยู่ในโรงพยาบาลพักหนึ่งจนในที่สุดก็ระบุตัวตนของแม่ผ่านทางมิยะได้
คนพูดในตอนนั้นเกริ่นด้วยใบหน้าเศร้าสร้อยและบอกเขาว่าแม่ของเขาเสียชีวิตไปแล้ว
23
