Page 27 - อ่านฟรี! Security Blanket ห่มรักที่พักใจ
P. 27
YUU NAGIRA
ยื่นมาหา แต่แล้วมือนั้นก็แตะลงบนแก้มของเขา
“...ริว”
มิยะลืมตาอย่างกล้าๆ กลัวๆ และพบกับใบหน้าของคุณน้าอยู่ไม่ไกล พอมองดู
ใกล้ๆ แล้วขอบตาของคุณน้าย้อมไปด้วยสีแดง เขาจึงรู้ว่าอีกฝ่ายก�าลังกลั้นน�้าตา
“กลับไปถึงบ้านแล้วฉันจะปันถ้วยชามให้ริวนะ”
“...ถ้วยชาม?”
“ใช้ถ้วยชามพวกนั้นกินข้าวให้เยอะๆ แล้วโตขึ้นเยอะๆ เลยนะ”
มิยะกะพริบตาปริบๆ เขาไม่เข้าใจว่าคุณน้าพูดเรื่องอะไร ไม่รู้ว่าจะตอบอะไร
ในตอนที่เขาก�าลังกวาดตาล่อกแล่กไปมานั้นก็มีความอบอุ่นประกบลงบนแก้ม
“ขอโทษที่ท�าให้นายเจอเรื่องทุกข์ใจ แต่ไม่ต้องห่วงอะไรแล้วล่ะ”
แก้มที่แนบเขาอยู่เริ่มถูไถกับแก้มของเขามากกว่าเดิม นี่คือสิ่งที่เรียกว่าถูแก้ม?
เขาเพิ่งเคยถูกท�าแบบนี้เป็นครั้งแรก เชือกที่คอยตรึงเขาอยู่ทั้งตัวเริ่มที่จะขาดผึงไป
ทีละเส้น
“ริว?”
ผู้เป็นน้าลอบมองมิยะที่ตัวสั่นระริก เมื่อมองดูใกล้ๆ แล้วแววตาของคุณน้า
อ่อนโยนมากจนน�้าตาที่กลั้นไว้ไหลทะลัก เพียงอึดใจทัศนวิสัยก็มัวไปหมด
“...ฮือ~ ฮือ~”
เพราะกัดฟันอยู่จึงมีแต่เสียงประหลาดๆ เหมือนสุนัขครางหลุดออกมา ลมหายใจ
ที่พ่นออกมาเริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเชือกเส้นสุดท้ายขาดลงไป เสียงไซเรนของรถพยาบาล
ก็คล้ายจะดังก้อง เขาต้องหยุด แต่ไม่สามารถหยุดได้ เขาอยู่ตัวคนเดียว เปล่าเปลี่ยว
โศกเศร้า และหวาดกลัว ต้องการใครสักคนอยู่เคียงข้าง อยากมีใครสักคนอยู่ด้วยกัน
อยู่ข้างกัน ไม่อยากอยู่คนเดียวอีกแล้ว
“อืม อืม ร้องไห้ออกมาให้เต็มที่ซะ อย่าฝนยิ้มเลย”
มิยะก�าเสื้อของคุณน้าที่สวมกอดเขาอย่างแนบแน่น ร้องไห้แล้วร้องไห้อีก หลังจาก
ร้องไห้เสียงดังไม่หยุด สติของเขาก็ดับวูบไป คุณน้าเล่าให้ฟังทีหลังว่าเขาคงจะโล่งใจมาก
จึงหลับเหมือนคนหมดสติ
ทันทีหลังได้อาศัยด้วยกันก็รู้ว่าช่างปันหม้อคืองานแบบไหน คุณน้าปันถ้วยชาม
25
