Page 26 - อ่านฟรี! Security Blanket ห่มรักที่พักใจ
P. 26
่
Security Blanket ห่มรักทีพักใจ 1
ไม่ว่าจะรอนานเท่าไรคุณแม่ก็ไม่กลับมา น�้าตาของเขาไหลเป็นสายน�้า เขายังจ�าได้แม่นว่า
ระหว่างที่มุดเข้าไปร้องไห้ในผ้าห่มก็มีความโล่งใจแทรกขึ้นมาจนรู้สึกผิดอย่างห้ามไม่อยู่
นั่นเพราะว่าในที่สุดเขาก็ได้รับการปลดปล่อยจากช่วงเวลาอันบั่นทอนจิตใจที่
ต้องรอคอยแม่ว่าจะกลับเมื่อไร จะกลับมาพรุ่งนี้หรือไม่ และถูกหักความคาดหวังไปเรื่อยๆ
เมื่อการคาดเดาอันน่าเศร้าเช่นนั้นเป็นจริงขึ้นมาก็ท�าให้ยอมรับความจริงได้อย่างง่ายดาย
มิยะในวัยเก้าปีได้รู้ว่าการใช้ความหวังริบหรี่ราวกับเปลวเทียนที่ดับได้ทุกเมื่อเป็นที่
ยึดเหนี่ยวนั้นเจ็บปวดกว่ากันเยอะ
“ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวคุณน้าก็มารับแล้ว”
เขาได้ยินเรื่องของคุณน้าจากแม่เป็นบางครั้ง เหมือนจะท�างานเป็นช่างปันหม้อ
อยู่ในเมืองชื่อคาซึเนะ แต่แม่ของเขาไม่ได้บอกว่าช่างปันหม้อคืออะไร เมื่อมิยะถูกบอกว่า
ต่อจากนี้จะต้องไปอาศัยกับคุณน้าก็เกิดความกังวลขึ้นในจิตใจอีกครั้ง
...ถ้าไม่เป็นเด็กดีจะโดนคุณน้าเกลียด...
คุณน้าที่เขาเพิ่งได้พบเป็นครั้งแรกนั้นถึงจะซูบผอมแต่ก็เป็นคนหน้าตาดี มีส่วน
คล้ายแม่ของเขา คุณน้าที่ดูเย็นชาและน่ากลัวก�าลังซุกมือไว้ในกระเปากางเกงก้มลงมอง
ตัวเขาอยู่ มิยะเริ่มร้อนรนเพราะตัวเขาไม่เหมือนเด็กคนอื่นๆ ผมหยิกจนดูตลก ตัวผอมซูบ
สายตาล่อกแล่ก อีกทั้งสีตาแบบนี้ก็โดนที่โรงเรียนล้อว่าไม่เหมือนของคนอื่น
“สะ สวัสดีครับคุณน้า ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมชื่อริวโนสุเกะ”
ทั้งที่อุตส่าห์ทักทายออกไปได้แล้วแต่เขากลับประหม่าจนเสียงสั่น เพราะอย่างนี้
ถึงถูกมองว่าน่าขนลุก เขาต้องยิ้มออกมาจะได้ถูกมองว่าเป็นเด็กดี
“ขอบคุณที่ยอมให้ผมอยู่ด้วยนะครับ ผมจะช่วยงานเยอะๆ เลย”
มิยะนั่งคุกเข่าบนเตียงอย่างรีบร้อนแล้วเงยหน้าพร้อมกับปันรอยยิ้มเต็มที่
“ผมจะเป็นเด็กดี เพราะงั้น...เพราะงั้น...”
...อย่าเกลียดผมเลยนะครับ
...อย่าทิ้งผมเลยนะครับ
ระหว่างที่เขาปันยิ้มอย่างเต็มก�าลัง ข้างในส่วนลึกของจมูกก็เริ่มร้อนขึ้นมาจน
รู้สึกเจ็บ แต่เขาก็กัดฟันอดทน เพราะยิ่งมิยะร้องไห้ เพื่อนในชั้นก็ยิ่งชอบใจ
ไหล่สองข้างของเขาสะดุ้งเมื่อคุณน้าเดาะลิ้น เขาหลับตาปีเมื่อมือของคุณน้า
24
