Page 36 - อ่านฟรี รักเมื่อวันวาน
P. 36
่
รักเมือวันวาน
ว่าง่ายกลับร้องไห้ขึ้นมากลางดึก คุณปาแถวบ้านบอกมาอย่างนั้น
“งานโบกรถเริ่มเที่ยงคืน ส่วนแม่ฉันท�างานถึงเที่ยงคืนครึ่ง ฉันเลยนึกว่าคงไม่
เป็นไร แต่ดูเหมือนช่วงนี้แม่ฉันจะกลับบ้านช้าลง พอแม่บอกว่าการไปต่อกับลูกค้าก็เป็น
งานเหมือนกัน ฉันเองก็บ่นไม่ออก ถึงอย่างไรแม่ก็เป็นเสาหลักของบ้านนี่นะ”
งานพิเศษที่ร้านสะดวกซื้อเริ่มตั้งแต่ตีห้าซึ่งเป็นเวลาที่แม่กลับบ้านแล้วแน่นอน
รุ่นพี่มายะจังท�างานจนเจ็ดโมง จากนั้นจึงกลับบ้านไปจับน้องชายกับน้องสาวกินอาหาร
เช้าแทนแม่ที่เมาจนหลับปุย พาน้องๆ ไปส่งที่โรงเรียนอนุบาล แล้วค่อยวิ่งแจ้นมาโรงเรียน
“ท�างานหนักขนาดนั้น ร่างกายไม่เป็นไรเหรอ?”
แค่นึกภาพก็ดูล�าบากจนทาคาระเป็นฝายกังวล เขาเคยฟังเรื่องที่บ้านของรุ่นพี่
มาแล้วก็จริง แต่ตอนนั้นอีกฝายเล่าด้วยน�้าเสียงสดใส เขาจึงไม่นึกเลยว่าจะหนักหนาขนาด
นั้น
“ไหงท�าหน้าตาน่าสมเพชแบบนั้นเล่า ฉันไม่เป็นไรหรอกน่า”
“แต่ถ้ามีอะไรที่ผมท�าได้...”
เมื่อครู่นี้เขาเอาแต่คิดว่าจะวิ่งระยะไกลตอนเช้าตรู่เป็นกิจวัตรเพื่อขจัดความ
ขุ่นมัวในใจ พอมาเจอรุ่นพี่มายะจังที่ท�างานแต่เช้าตรู่เพราะความจ�าเป็นบังคับอยู่ตรงหน้า
ทาคาระก็รู้สึกผิดอย่างประหลาดที่ตนเองโชคดีมากเกินไป
“เฮ้อ หยุดพูดแบบนั้นเถอะน่า ส�าหรับฉันแล้ว ท�างานแบบนี้ยังสบายกว่าเรียน
ตั้งเยอะ นายร�่าเรียนอยู่ทุกวันเพื่อเป็นหมอในอนาคตใช่ไหมล่ะ? แบบนั้นน่ะหัวเด็ดตีนขาด
อย่างไรฉันก็ท�าไม่ได้ ทรมานกันชัดๆ นายก็คือนาย ฉันก็คือฉัน แบบนั้นแหละดีแล้ว
มันก็แค่นั้น”
รุ่นพี่มายะจังพูดรัวเร็วเสียงห้วนๆ คล้ายจะกลบเกลื่อนความเขิน
“อะ แต่ว่า”
จู่ๆ รุ่นพี่ก็อ�้าอึ้ง
“แต่อะไร?”
“เปล่า ช่างมันเถอะ”
“บอกมาเถอะ แบบนั้นคาใจแย่”
ทาคาระคาดคั้น รุ่นพี่มายะจังจึงเกาศีรษะด้วยสีหน้าล�าบากใจ
34
