Page 32 - อ่านฟรี รักเมื่อวันวาน
P. 32
่
รักเมือวันวาน
“ลูกของคุณหมออูฐเหยอ?”
ทาคาระหัวเราะ พยักหน้าตอบค�าถามที่อ้อแอ้แบบเด็กๆ นั้น พ่อของทาคาระ
เป็นคนตาโต ขนตายาว เด็กๆ ที่เป็นคนไข้จึงตั้งสมญาให้อย่างสนิทสนมว่า ‘คุณหมออูฐ’
รุ่นพี่มายะจังบอกน้องๆ ว่า เดี๋ยวเจอกัน ก่อนจะเร่งเครื่อง เด็กทั้งสองจึงบอกว่า “พี่
จายอูฐ บายบาย” พลางโบกมือให้จากอีกฝั่งหนึ่งของรั้ว ทาคาระเกาะรุ่นพี่มายะจังเอาไว้
พลางยิ้มไม่หุบ
“ยิ้มอะไรเล่า”
ดูเหมือนอีกฝายจะสัมผัสได้
“ทั้งสองคนน่ารักสุดๆ เลย อย่างกับเป็นรุ่นพี่ขนาดย่อส่วน”
“ฉันน่ารักกว่านั้นอีกนะจะบอกให้ เป็นเทวดาเลยแหละ”
“แต่ตอนนี้ดันเป็นแบบนี้ซะได้”
“หน็อย อยากร้องไห้เรอะ”
จู่ๆ รุ่นพี่มายะจังก็ขับมอเตอร์ไซค์เอียงไปมา ท�าเอาทาคาระร้องเหวอพลาง
เกาะเอวอีกฝาย ทั้งสองหัวเราะออกมาโดยไม่มีความหมายอะไร ถึงอีกฝายไม่พูดเช่นนั้น
ทาคาระก็รู้ว่ารุ่นพี่มายะจังสมัยเด็กๆ เป็นเทวดาตัวน้อย เขาอยากเจอรุ่นพี่ในช่วงวัยนั้น
อยากเป็นเพื่อนและเล่นสนุกด้วยกัน
เมื่อออกมายังถนนใหญ่อีกครั้งก็เห็นรถเมล์แล่นอยู่ มอเตอร์ไซค์ของพวกเขา
แล่นแซงหน้าเพื่อหลบไอเสีย พอแหงนมองกระจกรถก็พบเครื่องแบบนักเรียนของโรงเรียน
พวกตนอยู่เต็มไปหมด หลายคนมองมาทางนี้ ขณะที่ก�าลังแซงหน้าไปพลางตีหน้าเฉยเมย
ทาคาระก็รู้สึกสนุกจนอยากหัวเราะออกมาดังๆ
เพราะไม่รู้ว่ามีใครเฝาดูอยู่บ้าง ปกติทาคาระจึงไม่ท�าอะไรแผลงๆ แต่ก็ใช่ว่าเขา
ตั้งใจท�าตัวเป็นเด็กดีอะไร ทว่ายามที่อยู่กับรุ่นพี่มายะจัง เปลือกบางๆ ที่ห่อหุ้มตนเองมา
ตั้งแต่เมื่อก่อนราวกับเป็นเสื้อผ้าที่ขนาดพอดีกลับมักจะฉีกขาดเป็นชิ้นๆ และปลิดปลิวไป
เบื้องหลังอยู่เสมอ
“ผมท�าใบขับขี่บ้างดีไหมนะ”
ทาคาระเอ่ยปากเพราะอยากให้ความรู้สึกสนุกทวียิ่งขึ้น
“โอ้ ใบขับขี่มอเตอร์ไซค์คันเล็กแบบนี้วันเดียวก็ได้แล้ว ไปท�าซะสิ”
30
