Page 27 - อ่านฟรี รักเมื่อวันวาน
P. 27
YUU NAGIRA
นึกอยากช่วยคลายออกให้ แต่เขาก็แสร้งท�าเป็นไม่สังเกต จังหวะนั้นเองที่สุวะเอ่ยทักว่า
“ผม” แล้วยื่นมือไปช่วยคลายออก รุ่นพี่มายะจังยิ้มอย่างสุขใจทั้งที่ยังหลับตา สีหน้า
เปี่ยมสุขนั้นท�าให้ใจปวดแปลบเล็กน้อย
หลังเลิกเรียน ขณะที่ก�าลังเปลี่ยนรองเท้าอยู่ตรงทางเข้าออกอาคารเรียน ทาคาระ
ก็ได้ยินเสียงแหลมสูงร้องเรียก “รุ่นพี่มายามะ~” ดังมา เมื่อหันมองจึงเห็นรุ่นพี่มายะจัง
ก�าลังเดินตัดผ่านประตูเข้าออก นักเรียนหญิงชั้นปีหนึ่งราวห้าหกคนพากันส่งเสียงกรี๊ดกราด
ทว่ารุ่นพี่มายะจังกลับเดินผ่านไปโดยไม่แยแสแม้แต่น้อย
รุ่นพี่มายะจังน่ากลัว แต่ก็เนื้อหอม เพราะนอกจากหน้าตาดีแล้วยังมีบรรยากาศ
โดดเด่นเฉพาะตัว เขาสะพายกระเปาโดยใช้เพียงสายสะพายบางๆ ข้างหนึ่งพาดไหล่
ปล่อยให้อีกข้างห้อยต่องแต่งพลางเดินก้มหน้ากดโทรศัพท์มือถือ ทั้งที่สวมเครื่องแบบ
เหมือนคนอื่นๆ แต่กลับดูดีมีสไตล์อย่างประหลาด แม้แต่ลักษณะท่าทางที่มักจะเอียงไป
ทางซ้ายหน่อยๆ จนดูไม่มั่นคงก็กลายเป็นสิ่งที่ดึงดูดสายตาคน
ทาคาระเฝามองโดยที่มือชะงักค้างอยู่ในตู้เก็บรองเท้าจนดูครึ่งๆ กลางๆ ทันใดนั้น
รุ่นพี่มายะจังก็หันมา อีกฝายเขม้นมอง จากนั้นใบหน้าบึ้งตึงก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มกว้าง
ทันที
“ทา~คาระ”
อีกฝายเรียกราวกับร้องเพลง ทาคาระเปลี่ยนรองเท้าแล้วกระโจนออกจากอาคาร
เรียน เขานึกอายที่ท�าตัวเหมือนสุนัขโดนเจ้านายเรียก แต่มันก็สายไปแล้ว นักเรียนหญิง
ปีหนึ่งพากันมองมา “นั่นใครน่ะ?” “ปีสอง?” ทาคาระได้ยินแต่แสร้งท�าไม่รู้ไม่ชี้ รู้สึก
พึงพอใจเล็กน้อย
“รุ่นพี่ก�าลังจะกลับเหรอ? เขียนเมลหาใครอยู่”
“สุวะน่ะ เอาแต่งอนมาตั้งแต่เที่ยง”
“ยังงอนอยู่อีก? ปล่อยไปซะก็ได้แท้ๆ”
“นั่นสินะ” รุ่นพี่มายะจังพยักหน้า แต่เขาไม่มีทางปล่อยไปแน่นอน แม้แต่ตอนนี้
ก็ก�าลังพิมพ์ข้อความว่า ‘ถ้าเป็นไปได้จะลองขอเลิกงานเร็วหน่อย’ ทาคาระเบ้ปากพึมพ�า
ว่า ใจอ่อนชะมัด ก่อนจะสังเกตเห็นสติกเกอร์รูปหัวใจขนาดเล็กจิ๋วส่องประกายวิบวับอยู่
25
