Page 23 - อ่านฟรี รักเมื่อวันวาน
P. 23
YUU NAGIRA
ทาคาระลนลานขอโทษ เขาไม่ได้ถามด้วยความใคร่รู้ หากแต่คิดว่าตนอาจได้
โอกาสเปดตัวโดยขึ้นอยู่กับค�าตอบของอีกฝาย ทว่าโอกาสนั้นก็หลุดลอยไปจนได้
“เอาน่า มายะจังอย่าฟวส์ขาดทันทีแบบนั้นสิ เอ้า ฉันจะช่วยกอดแน่นๆ เลย”
สุวะโอบกอดมายามะ “หนวกหู ปล่อยฉัน” “ดีใจอยู่ชัดๆ” ทั้งสองเริ่มกะหนุงกะหนิง
กันอีกครั้ง ทาคาระได้แต่เหม่อมองด้วยใบหน้าโง่เง่า ก่อนจะได้ยินเสียงเบาๆ ดังมา
“ใช่แล้วล่ะ”
เอะ ทาคาระหูผึ่ง นั่นเป็นเสียงของรุ่นพี่มายามะแน่นอน แต่รุ่นพี่ไม่ได้มองมา
ทางนี้ ใบหน้านั้นแดงซ่าน ค�าพูดสั้นๆ ว่า ‘ใช่แล้วล่ะ’ นั้นคือค�าตอบของค�าถามที่ว่า ‘รุ่นพี่
มายะจังชอบผู้ชายมาตลอดเลยเหรอครับ?’ เมื่อครู่นี้งั้นหรือ
ใบหน้าด้านข้างที่แดงระเรื่อคล้ายกับก�าลังโกรธขึ้งของรุ่นพี่มายามะนั้นปราศจาก
ความไร้เดียงสาเหมือนเด็กๆ ยามได้รับขนม ชวนให้อดคิดไม่ได้ว่า บางทีเขาคนนี้ก็อาจ
เคยรู้สึกอยากร้องไห้ยามแหงนมองฟาเหมือนกันก็ได้ แต่ส�าหรับสุวะที่ก�าลังซบใบหน้า
สูดกลิ่นที่ต้นคอของรุ่นพี่มายามะราวกับเป็นสุนัขอารมณ์ดีแล้ว ถึงตายก็คงไม่มีวันเข้าใจ
“มายะจัง เมื่อกี้พูดอะไรนะ?”
สุวะเพิ่งจะเอ่ยถามรุ่นพี่มายามะเอาปานนี้ รุ่นพี่มายามะไม่ตอบ สุวะจึงบ่นอุบ
ว่า อะไรกัน พลางเขี่ยปลายผมอีกฝาย ตอนนั้นเองที่ทาคาระมองเห็นประกายแสงที่ใบหู
ของรุ่นพี่
...อะ ต่างหู
หากไม่สังเกตดีๆ คงไม่เห็นต่างหูสีทองขนาดจิ๋วนั้น ปลายนิ้วของสุวะสัมผัสมัน
ก่อนจะเกาะกุมทั้งติ่งหู การเคลื่อนไหวนั้นเป็นธรรมชาติอย่างคนที่รู้ดีว่ามีต่างหูอยู่ตรงนั้น
รุ่นพี่มายามะสะดุ้งเฮือกด้วยความจักจี้ที่โดนหนีบหู สุวะที่สังเกตเห็นจึงหัวเราะด้วยท่าทาง
ดีใจก่อนกระซิบเสียงแผ่ว “ตรงนี้เป็นจุดอ่อนสินะ?” ทั้งสองอยู่ในโลกที่มีเพียงกันและกัน
โดยสิ้นเชิง
ปกติแล้วทาคาระคงเห็นเป็นเรื่องงี่เง่าและรีบไปทบทวนบทเรียน ทว่าคราวนี้เขา
กลับเฝามองทั้งสองพลอดรักกันไม่วางตาราวกับคนบ้า ภาพในสายตาค่อยๆ ปรับโฟกัส
เข้าหาคนคนเดียว
ปลายผมที่เสียจนออกเป็นสีขาว ล�าคอและไหล่ผอมเพรียว ต่างหูสีทองที่
21
