Page 38 - อ่านฟรี กรุ่นกลิ่นอายในสายฝน
P. 38
กรุ่นกลิ่นอายในสายฝน
ที่นี่มีเพียงเราสองคน
“ผมก็จ�าได้ครับ”
“เอ๊ะ!?”
ผมโดนกดดันโดยเสียงร้องลั่นและสายตารุนแรงที่ทอดมองมา นั่นไม่ใช่อาการ
ตกใจธรรมดา
(อ๊ะ)
สงสัยจะสะเพร่าไปหน่อย ผมรีบกล่าวเสริม
“คุณลูกค้าที่มาวันก่อนสินะครับ”
แววตาของอีกฝ่ายหมองลง ผมจึงพูดต่อราวกับจะแก้ไขสถานการณ์
“ชาเป็นอย่างไรบ้างครับ”
เสียงพ่นลมหายใจดังมาพร้อมกับเสียงพึมพ�าว่า “เรื่องนั้นหรอกเหรอ...” เสียงนั้น
ฟังดูเหมือนกับเสียงถอนหายใจและเสียงแสดงอาการโล่งใจ ผมพูดอะไรไม่ออกเพราะ
ไม่เข้าใจว่า ‘เรื่องนั้น’ ของเขามันคือเรื่องไหนกัน สีหน้าอันสลับซับซ้อนของเขาท�าให้ผม
ถามอะไรไม่ได้ทั้งนั้น ไม่เห็นเข้าใจเลย เขาคนนี้เป็นลูกค้านะ
(ทั้งที่เป็นอย่างนั้นแท้ๆ)
ผมกลับรู้สึกว่าเขาหมางเมินเหลือเกิน
“...ชาเหรอ ...อืม ชาอร่อยมาก”
เขาพึมพ�าราวกับจะแก้สถานการณ์เช่นกัน ผมเอ่ยขอบคุณ เราตกอยู่ในความเงียบ
กันอีกครั้ง เสียงฝนดังมา รู้สึกเหมือนกับได้ยินเสียงคลื่นกระทบฝั่งด้วย
“...นอกจากนั้น”
ระลอกคลื่นแผ่กว้าง
“เอ่อ...ชานั่น”
ผมกระสับกระส่ายราวกับโดนลูบไล้ด้วยมือที่มองไม่เห็น
“ชานั่นรสชาติไม่เหมือนกับตอนที่ดื่มในร้าน ...ผมก็เลยมาอีก”
เสียงของเขาค่อยๆ ชัดเจนยิ่งขึ้น ประโยคหลังแจ่มชัดคล้ายจะเน้นย�้าว่าไม่มี
เหตุผลอื่น นั่นไม่ใช่การต่อว่า ทว่าผมก็พยักหน้าราวกับโดนกดดัน แต่พอเข้าใจความหมาย
ของถ้อยค�านั้นแล้ว ผมกลับเผลอเอียงคอสงสัยจนเส้นผมเป็นลอนร่วงลงปรกแก้ม
58
