Page 42 - อ่านฟรี กรุ่นกลิ่นอายในสายฝน
P. 42
กรุ่นกลิ่นอายในสายฝน
“อือ”
ผมกลับมายังเคาน์เตอร์ วางกล่องไม้ที่ยังคงถืออยู่ในมือลง เสียงเปิดกล่องไม้
เบาๆ สั่นสะเทือนอากาศภายในร้าน ผมเลือกใบชาลวี่หมู่ตานที่รูปทรงสวยงามที่สุดออกมา
จากในกล่อง
(อา แต่ว่า)
ในเมื่อเป็นคนต่อมรับรสไว ผมก็อยากให้ลองเพลิดเพลินไปกับชารสละเอียดอ่อน
ชนิดอื่นบ้าง ผมแหงนมองชั้นวางของ ภายในหัวสมองเริ่มเปรียบเทียบสภาพของชาแต่ละ
ชนิดที่ได้มาเมื่อวันก่อน ชาที่ผลิตในฝูเจี้ยนอาจจะเหมาะกว่าชาที่ผลิตในไต้หวัน หรือจะ
ใช้ใบชาล�้าค่านั่นดีนะ หัวสมองของผมนึกถึงรสและกลิ่นของชาสารพัดชนิดไปเรื่อย
เสียงฝนดังยิ่งขึ้น หยดน�้าที่ไหลจากร่มก่อตัวเป็นสายน�้าอยู่ริมขอบสายตา การ
ตระเวนหาลูกค้าในวันแบบนี้คงยากล�าบากไม่น้อย ร่างกายอาจจะเย็นเฉียบก็ได้ ถ้า
อย่างนั้นใช้ชาชนิดนั้นเป็นไง จังหวะที่ก�าลังคิดเช่นนั้น ใบชาในมือก็กลิ้งเบาๆ ลงในแก้ว
ชายหนุ่มก�าลังอ่านเอกสารในมือ และก�าลังเฝ้ารอ
เขาก�าลังรอชาที่ผมชง รอชาลวี่หมู่ตานรสเลิศเช่นเดียวกับคราวก่อน เสียงฝนดัง
กระทบหูอย่างอ่อนโยน
“...ฮาเซเบะ คุง”
“ท�าไมถึงรู้ชื่อ... อ๊ะ คราวก่อนผมบอกเองนี่นะ”
ใช่แล้ว ผมพยักหน้า
ผมลังเลกับค�าตามหลังชื่อและสุดท้ายก็ไม่เลือกใช้ ‘ซัง’ โดยไม่รู้เหมือนกันว่า
ท�าไม อีกฝ่ายมองมาด้วยแววตาตกใจ การเรียกชื่อช่วยลดระยะห่างลงในชั่วอึดใจ ผมรู้สึก
เหมือนกับเราขยับจากสถานะลูกค้ากับเจ้าของร้านเข้าใกล้กันมากขึ้นเล็กน้อย
แต่ฮาเซเบะคุงเรียกผมว่า ‘อิริยะซัง’ มาตั้งแต่แรก ซึ่งผมรู้สึกว่าเป็นค�าเรียกที่
เป็นธรรมชาติ
ความรู้สึกที่ผุดขึ้นมามันคืออะไรกันนะ เหมือนกับก�าลังวางแผนกลั่นแกล้ง ผม
สะกดความรู้สึกแล้วปั้นสีหน้าให้เป็นธรรมชาติที่สุด
“ตอนที่ชงคราวหน้าขอใช้ใบชาชนิดอื่นได้ไหม”
“เอ๋?”
62
