Page 37 - อ่านฟรี กรุ่นกลิ่นอายในสายฝน
P. 37
CHIDORI CHISHIMA
ไม่มีทาง เป็นไปไม่ได้หรอก เดิมทีแล้วมันแปลกตั้งแต่ผมคิดอย่างนั้นแล้วล่ะ
“...เห็นหมดแล้ว”
“เอ๊ะ!?”
ข้างนอกมองเห็นสภาพตอนที่ผมต่อสู้กับกล่องไม้อย่างดุเดือดได้ทะลุปรุโปร่งเลย
หรือนี่ แบบนั้นน่าอายนิดหน่อยแฮะ ผมลูบแก้มที่ร้อนผ่าว แต่แล้วเสียงแผ่วเบาคล้าย
ก�าลังอ�้าอึ้งของอีกฝ่ายที่ตามมาก็ท�าเอาผมอึ้งงัน
“...หน้าท้องของคุณ”
ผมเลื่อนสายตาลงมองตามสายตาของชายหนุ่ม เสื้อที่พับขึ้นตอนยืดแขนยังคง
ค้างอยู่อย่างนั้นจนมองเห็นหน้าท้อง ผมรีบจัดชายเสื้อให้เข้าที่เข้าทางแล้วตบหน้าท้อง
เบาๆ ก่อนจะฉีกยิ้มเพื่อกลบเกลื่อนความอาย
“ขอบคุณครับ”
ทว่าชายหนุ่มกลับเบือนหน้าไปทางอื่นและท�าหน้าล�าบากใจอีกครั้ง พอเอียงคอ
สงสัย อีกฝ่ายก็ยื่นกล่องไม้มาให้ราวกับจะยัดเยียด ผมเอ่ยค�าขอบคุณที่วันก่อนไม่ทันได้
บอกพลางดูกระดาษโน้ตให้แน่ใจอีกครั้ง ก่อนจะก้มศีรษะเบาๆ
“ช่วยได้พอดีเลย”
คิ้วของเขาขยับเล็กน้อย ดวงตาเรียวหรี่ลง
(อ๊ะ)
ผมนึกว่าเขายิ้มด้วยความเขินอาย แต่แล้วเขาก็รีบหลบสายตาแล้วเดินไปยังโต๊ะ
ด้านใน ดูราวกับก�าลังแหวกว่ายสายธารอย่างไรอย่างนั้น แต่ย่างก้าวนั้นแข็งทื่อเหมือน
กับก�าลังประหม่า ชายหนุ่มนั่งลงที่เดียวกันกับคราวก่อน จ้องมองกระเป๋าในมือตนเอง
เขม็ง แววตาของเขาเหม่อลอย บางทีในกระเป๋าอาจมีเอกสารส�าคัญที่เขารู้สึกผูกพันอยู่
ก็ได้ ถ้าไม่เปียกฝนก็คงดี
“...ผมลืมไม่ลง”
เสียงแผ่วค่อยนั้นสั่นคลอนแก้วหู
เงาอ่อนจางทอดลงบนใบหน้าของชายหนุ่มจนมองเห็นสีหน้าไม่ถนัด เงาขยับ
วูบไหวแผ่วเบา สายตาเราสบกัน ผมแทบโดนสายตานั้นดูดกลืน นักท่องเที่ยวถือร่มสีสด
และหนังสือในมือเดินผ่านนอกร้าน เสียงเอะอะวุ่นวายอยู่ไกลออกไป
57
