Page 32 - อ่านฟรี กรุ่นกลิ่นอายในสายฝน
P. 32
กรุ่นกลิ่นอายในสายฝน
เสียงของเขาช่างอ่อนโยน
ความรู้สึกบางอย่างซ่านซึมขึ้นมา ผมพยายามจดจ่อกับมือ อาจเพราะฝนเริ่ม
ซาลง ผมจึงไม่ได้ยินเสียงฝนแล้ว ชายหนุ่มเฝ้ารอโดยไม่พูดค�าใด ในที่สุดผมจึงผูกเชือก
ส�าเร็จ ผมติดสติกเกอร์ชื่อร้านที่ท�าเลียนแบบขี้ผึ้งลงไปก่อนมอบให้เขาเป็นขั้นสุดท้าย
“เชิญครับ ขอบคุณที่ใช้บริการ”
คราวนี้ห่อได้อย่างสวยสดงดงามก็เพราะเขา ผมยิ้มออกมาโดยอัตโนมัติ
อาจเพราะเสียงฝนเงียบไปแล้ว หรืออาจเป็นเพราะระยะที่อยู่แสนใกล้ ถ้อยค�า
ซึ่งเอ่ยด้วยน�้าเสียงรื่นหูจึงสั่นสะเทือนแก้วหูอย่างประหลาด
“คง...ไม่ได้พบกันอีก”
ชายหนุ่มหมุนตัวเดินออกไปอย่างรวดเร็วโดยที่ผมยังไม่ทันคิดว่าตัวเองหูฝาด
หรือเปล่า ไม่ทันได้พูดอะไรด้วยซ�้า แผ่นหลังสีด�าหายลับไปในสายฝนในพริบตา เสียงฝน
ดังแว่วมาก่อนจะหายไปอีกครั้ง ประตูกระจกปิดลง
(ไม่ได้พบกันอีก...งั้นเหรอ)
หมายความว่าจะไม่มาที่ร้านนี้อีกแล้วสินะ
ผมเคยได้ยินถ้อยค�านั้นจากคนอื่นนับครั้งไม่ถ้วน บางคนก็บอกว่า เพราะฉะนั้น
สบายใจได้ ก่อนจะหายไปจากข้างกายผม
(ควรสบายใจเรื่องอะไรกันนะ)
ผมพยายามนึกถึงผู้คนที่เคยท�าเช่นนั้น แต่แล้วความคิดก็กลายเป็นหมอกจางๆ
ที่ลับเลือนไปในสายฝน บัดนี้ไม่มีวี่แววของชายหนุ่มให้เห็นอีก
(...ถ้าถูกใจชาจีนก็ดีสิ)
...ไม่เป็นไร
คนที่เปล่งเสียงอ่อนโยนขนาดนั้นออกมาเฝ้าคิดถึงใครบางคนมาตลอด ชนิดที่
แค่จ�ากันไม่ได้ก็หงุดหงิดร้อนใจจนเสียงกร้าว
ใครคนนั้นไม่ใช่ผม ผมไม่เคยเกี่ยวข้องกับใครแบบนั้น
(...ดีจัง)
การที่มีใครคิดถึงอยู่ตลอดอย่างนั้น
ผมกลับมาที่เคาน์เตอร์ท�างานแล้วก้มมองมือที่เปิดคอมพิวเตอร์ ภาพนิ้วมือยาว
52
