Page 28 - อ่านฟรี กรุ่นกลิ่นอายในสายฝน
P. 28
กรุ่นกลิ่นอายในสายฝน
ผมกล่าวเสริมก่อนจะโดนถาม
“ชาจีนเป็นชาที่ดื่มไปเติมน�้าร้อนไปด้วยน่ะครับ ชงเท่านี้จะเติมได้ประมาณห้าครั้ง
ที่บอกว่าเชี่ยวชาญเรื่องอยู่นานหมายความว่าอย่างนี้แหละครับ”
เชิญตามสบายนะครับ
ผมพยายามบอกด้วยน�้าเสียงเป็นงานเป็นการก่อนกลับเข้าเคาน์เตอร์ มอง
กล่องไม้ที่หยิบลงมาจากชั้นโดยไม่มีอารมณ์เก็บมันกลับเข้าที่ ออกจะสนุกดีแท้ๆ ค�าพึมพ�า
นั้นหายไปในสายฝนโดยไม่ทันได้ออกมาเป็นเสียง ผมหยิบถ้วยชาที่ชงชาชนิดเดียวกันอยู่
ก่อนหน้าออกมา ชาในแก้วเย็นชืด
ถึงกระนั้นก็ยังส่งกลิ่นหอม
(ความทรงจ�าเรื่องอะไรกันนะ)
เงาและกลิ่นหอมวูบไหว ผมรู้สึกว่าโดนเรียกจึงหันไปมอง ชายหนุ่มก�าลังถือแก้ว
ไว้ในมือ พออยู่ในมือใหญ่ของเขาแล้ว แก้วก็ดูเล็กลงกว่าที่เคย
ชาจีนแต่ละชนิดล้วนมีกลิ่นหอมและรสชาติเฉพาะตัว ผมมักแอบตื่นเต้นอยู่เสมอ
ว่าลูกค้าที่เพิ่งมาครั้งแรกจะถูกใจหรือไม่ แต่คราวนี้เสียงหัวใจดังรุนแรงกว่าที่เคย อาจ
เป็นเพราะชายหนุ่มท�าสายตาจริงจังสุดๆ ก็ได้
ริมฝีปากของเขาจรดแก้วก่อนจิบชาหนึ่งอึก ลูกกระเดือกของชายหนุ่มขยับขึ้น
ลงขณะดื่มชาจีน เสียงฝนห่างไกลออกไป เมืองสีเทานิ่งเงียบอยู่นอกหน้าต่าง ‘ดอกไม้’
สัมผัสกับริมฝีปากที่เผยอเล็กน้อย กลิ่นหอมโชยกรุ่นจากชาที่วูบไหวเบาๆ
(...เป็นอย่างนี้อยู่เรื่อย)
ผมไม่เคยอ่านความรู้สึกของคนอื่นออก ไม่เคยเข้าใจเลย
เพราะเหตุนั้นปกติผมจึงไม่เคยถาม
(แต่ว่า)
อยากถาม
...ความทรงจ�าแบบไหนโดนเรียกกลับมางั้นเหรอ?
“เป็นอย่างไรครับ”
ผมถามเบาๆ
“...กลิ่นหอมดี เหมือนสายลมสดชื่นในฤดูใบไม้ผลิ รสชาติก็ชวนให้รู้สึกถึง
48
