Page 24 - อ่านฟรี กรุ่นกลิ่นอายในสายฝน
P. 24
กรุ่นกลิ่นอายในสายฝน
กล่องไม้ขึ้นสูงเพื่อก�าบังใบหน้า นี่คงเป็นเพราะระยะที่ใกล้กันจนเกินไปสินะ
(...แต่ว่า)
ระยะห่างเมื่อครู่นี้แทบไม่ต่างจากตอนที่ผมเข้าใกล้เขาเพื่อดมกลิ่นบุหรี่สักเท่าไร
(มิโยชิก็ชอบพูดว่า ‘ใกล้’ อยู่เรื่อย... อาจจะจริงก็ได้...)
เวลาเป็นฝ่ายเข้าใกล้ ผมจะไม่คิดอะไรนัก แต่ระยะขนาดนั้นมันก็ใกล้เกินไปจริงๆ
หลังจากนี้ระวังตัวไว้ดีกว่า ผมตัดสินใจพลางวางใบชาที่หยิบออกมาจากกล่อง
ลงในจาน จากนั้นจึงหยิบแก้วใบที่โปรดปรานที่สุดออกมาแล้วกลับไปยังโต๊ะของชายหนุ่ม
ผมยืนอยู่ข้างๆ เขาพลางระมัดระวังเรื่องระยะห่างไปด้วย
คิ้วของชายหนุ่มที่เงยมองมาขยับเล็กน้อย
สายตานั้นคล้ายจะบ่งบอกว่า ใกล้ ผมที่ใส่ใจเรื่องระยะห่างอยู่ก่อนแล้วเลยรีบ
ถอยออกมาสองก้าว แต่พอท�าแบบนั้นแล้วกลับอยู่ห่างเกินไป คราวนี้ผมจึงก้าวเข้าไป
หนึ่งก้าวอย่างระมัดระวัง ครั้นมองดูท่าทีอีกฝ่ายก็พบว่าสายตาของเขาหันกลับไปหา
เอกสารอีกครั้ง
หูของเขาแดงซ่าน แต่ผมเองก็คงไม่ต่างกัน ผมจึงพยายามไม่มอง สาวเท้าเข้าไป
ใกล้อีกครึ่งก้าว วางแก้วลงใกล้ๆ เขา ก่อนจะย้ายถาดรองและป้านชาไปอีกโต๊ะ
ล�าคอร้อนผ่าว ผมเพ่งสมาธิไปที่การชงชาโดยพยายามไม่สนใจเขา เมื่อฝากาโลหะ
ส่งเสียงกึกกักบ่งบอกว่าน�้าเดือด ผมจึงสาวเท้าไปทางนั้น
ผมสูดหายใจเบาๆ ขณะเดินผ่านเงาของหยดน�้า ที่นี่เป็นตู้ปลาเล็กๆ และเป็น
เหมือนทะเลขนาดเล็กด้วย ที่นี่คือสถานที่ที่แหวกว่ายได้อย่างอิสระ ไม่เป็นไรหรอก เพราะ
ที่นี่คือที่ของผม
ผมหยิบกาโลหะกลับมาที่โต๊ะ
“จะชง ‘ชาลวี่หมู่ตาน (ชาโบตั๋นเขียว)’ นะครับ”
ผมเทน�้าร้อนลงแก้วและเหยือก ไอน�้าลอยกรุ่นขึ้นมา ผมรอเวลาเล็กน้อย
“ชาชนิดนี้มีสรรพคุณคลายความเหนื่อยล้า”
“...ขอบคุณ”
เสียงแผ่วเบาของเขาชวนให้จักจี้อย่างบอกไม่ถูก เราสองคนโดนห้อมล้อมด้วย
เสียงฝน ร้านตกอยู่ในความเงียบสงัด บรรยากาศสงบนิ่ง แต่ก็ผิดคาดที่ไม่ได้น่าอึดอัดแต่
44
