Page 20 - อ่านฟรี กรุ่นกลิ่นอายในสายฝน
P. 20
กรุ่นกลิ่นอายในสายฝน
ง่ายดายและเข้าใจง่าย
เพราะเหตุนั้นผมถึงชอบ
ผมเปิดกล่องบรรจุใบชา ดมกลิ่นให้แน่ใจก่อนจะลองยื่นออกไป แน่นอนว่าชายหนุ่ม
ไม่ขยับเขยื้อนตามคาด ผมจึงใส่ใบชาลงในป้านชา กลิ่นหอมที่ฟุ้งกระจายรอบด้านช่วยให้
ใจเต็มตื้นไปด้วยความสุขโดยอัตโนมัติ
ทว่าความรู้สึกนั้นพลันหายวับไปในพริบตา
ผมได้ยินเสียงดังกริ๊ก เปลวไฟจากไฟแช็กวูบไหวอยู่ตรงขอบสายตา
ผมเอ่ยปากออกไปก่อนจะทันคิดด้วยซ�้า
“ห้ามสูบบุหรี่ครับ”
เสียงของผมดังก้องกว่าที่คิด เราสบสายตากัน ดวงตาเรียวเบิกโต เขาอ้าปากค้าง
ผมรู้สึกได้ว่าอุณหภูมิในร่างกายสูงขึ้นด้วยความอายที่ท�าเสียงดัง แต่ก็พยายามพูดต่อ
“...ขอโทษครับ แต่กลิ่นหอมส�าคัญส�าหรับชาจีนมาก”
ใบหน้าร้อนผ่าวเมื่อคิดว่าเผลอพูดกับลูกค้าเสียงดังเสียได้ ตอนนี้หน้าของผมคง
แดงก�่า ผมก้มหน้างุด ยกมือแตะแก้ม พอรู้ตัวว่าดูเหมือนก�าลังร้องไห้ ผมก็รีบเงยหน้า
ขึ้น ก่อนจะสบตากับอีกฝ่ายเข้าอย่างจัง
ผมคงก�าลังท�าหน้าล�าบากใจ
แต่ชายหนุ่มก็ท�าหน้าล�าบากใจเช่นกัน
พอท�าหน้าแบบนั้นแล้ว เขาดูหนุ่มยิ่งกว่าที่คิด อย่างกับเป็นเด็กมหา’ลัยไม่มีผิด
(เอ๊ะ?)
อะไรบางอย่างติดค้างอยู่ในใจ เอาอีกแล้ว มีเศษเสี้ยวบางอย่างค้างคาอยู่ในความ
ทรงจ�า
“...ถ้าบอกว่าผมคิดจะกลบกลิ่นหอมนั่น คุณจะโกรธไหม?”
ถ้อยค�าไม่คาดฝันขับไล่ความค้างคาใจเล็กๆ ออกไปในพริบตา ผมคิดว่าค�าพูด
นั้นไม่ใช่การท้าทายหรืออะไรทั้งนั้น หากแต่เป็นใจจริงของเขา
เสียงนั้นแสดงความล�าบากใจอย่างสุดซึ้ง
(ล�าบากใจงั้นเหรอ)
ท�าอย่างไรดีนะ
40
