Page 18 - อ่านฟรี กรุ่นกลิ่นอายในสายฝน
P. 18
กรุ่นกลิ่นอายในสายฝน
เสียงที่เอ่ยขัดขึ้นหนักแน่นจนกลบเสียงของผมหายไป ผมตกใจจ้องมองอีกฝ่าย
แต่เขาไม่ยอมสบตา เสียงพลิกเอกสารลวกๆ สั่นสะเทือนบรรยากาศภายในร้านที่ซึ่งเงา
อันนุ่มนวลโยกไหว
ผมไม่กล้าชวนคุยอะไรอีก ถึงจะบอกว่าเสิร์ฟอะไรก็ได้ แต่ความชอบของคนเรา
ก็มีหลายแบบ ทว่าบรรยากาศในตอนนี้ไม่เอื้ออ�านวยให้ถามไถ่รสนิยมของอีกฝ่ายแล้ว
ตัดสินใจเลือกชาอย่างเพลิดเพลินเลยแม้แต่น้อย
ผมยอมแพ้ ก้าวเท้าไปทางชั้นด้านใน ตัดสินใจเลือกใบชาแบบดั้งเดิมที่เหมาะ
กับมือใหม่ หลังจากเตรียมภาชนะจนพร้อม ผมจึงไปยืนข้างๆ เขา วางถาดขนาดเล็กลง
บนโต๊ะก่อนจะวางป้านชาลงไปให้เข้าที่
“...อะไรเนี่ย ...กาน�้าชาจิ๋ว?”
เขาชี้ป้านชาที่วางอยู่บนถาดรอง ผมจึงพยักหน้าเบาๆ ทั้งที่นึกว่าเขาจะไม่สนใจ
แต่เขากลับหยุดมือแล้วจ้องมองมา สีหน้าประหลาดใจระคนสนอกสนใจท�าให้ผมเผลอ
ยิ้มให้
“เรียกว่าป้านชาครับ เป็นกาส�าหรับชงชาจีน ขั้นตอนแรกก็ต้องอุ่นภาชนะชงชา
ก่อน ขั้นตอนอยู่ในกระดาษใบนี้”
“เห... แล้วนี่คือ? จอกเหล้า?”
“จอกชาครับ ใช้ส�าหรับดื่มชา ดอกไม้นี่ลงสีด้วยมือเลยนะครับ”
“แล้วชิ้นที่ดูอย่างไรก็เหมือนเหยือกนมใบใหญ่นี่ล่ะ?”
“เรียกว่าเหยือกพักชาครับ ตอนที่กลิ่นและรสน�้าชาก�าลังอร่อยที่สุดจะย้ายจาก
ป้านชามาใส่ในนี้เพื่อไม่ให้ชาเข้มข้นจนเกินไป”
มือใหญ่แตะป้านชาแผ่วเบา ป้านชาใบเล็กดูราวกับเล็กลงยิ่งกว่าเดิม พอมอง
ตามการเคลื่อนไหวของนิ้วที่ลูบไล้อย่างอ่อนโยน หัวใจก็เผลอดีดตัวแรง ผมเลื่อนสายตา
ดูว่าอีกฝ่ายอยากรู้อะไรอีกไหมก่อนจะพบว่าเขาก�าลังมองจอกส�าหรับดมกลิ่นชาอย่าง
อัศจรรย์ใจ
“นั่นเป็นจอกส�าหรับดื่มด�่ากับกลิ่นชา”
จังหวะที่ยื่นมือไปยังจอกเพื่อแสดงวิธีใช้ ผมก็ได้กลิ่นบุหรี่โชยอยู่บางเบา รอบ
ตัวผมไม่มีคนสูบบุหรี่ ผมจึงเผลอยื่นหน้าเข้าไปใกล้แล้วสูดกลิ่น นั่นอาจเป็นโรคประจ�าตัว
38
