Page 14 - อ่านฟรี กรุ่นกลิ่นอายในสายฝน
P. 14
กรุ่นกลิ่นอายในสายฝน
ผมไม่เข้าใจเจตนาของการบอกชื่อออกมาดื้อๆ ชายหนุ่มนิ่งเงียบอีกครั้งโดยไม่พูด
อะไรต่อ เงาของเขาวูบไหวอยู่บนก�าแพงสีขาว มือของเขาประสานและคลายออกอยู่บน
โต๊ะ ท�าเช่นนั้นซ�้าไปมา
(อ๊ะ)
สายตาของเราประสานกันตรงๆ
รู้สึกเหมือนกับประกายแสงแรงกล้าสว่างวาบอยู่ที่ส่วนลึกในดวงตาคู่นั้น แต่ถึง
อย่างไรก็ดูเหมือนกับแมวที่ก�าลังหลงทางอยู่นั่นเอง ผมเข้าไปใกล้โต๊ะโดยไม่ตั้งใจ อีกฝ่าย
เอ่ยปากราวกับจะห้ามปราม
“ผม...”
แสงเงาท�าให้ผมมองไม่เห็นสีหน้าของเขา ถึงกระนั้นก็สัมผัสได้ถึงความประหม่า
ราวกับเขาก�าลังกลั้นหายใจอยู่ ผมรู้สึกคล้ายกับเสียงฝนไกลห่างออกไปเล็กน้อย
“...ผม”
เสียงนั้นสั่นระริก ความรู้สึกบางอย่างค่อยๆ ซ่านซึมขึ้นมาในตัวผมทั้งที่ยังไม่
เข้าใจความคิดของเขา อย่าท�าเสียงปวดร้าวอย่างนั้นเลย ผมคิดคล้ายจะปลอบใจแมวน้อย
ที่หลงทาง การคิดแบบนี้มันเป็นเรื่องปกติในฐานะมนุษย์ใช่ไหมนะ
“...ขอโทษ”
เสียงของเขาเบาหวิว ผมไม่รู้ด้วยซ�้าว่าเขาขอโทษเรื่องอะไร
(...หรือว่า จะเป็นคนรู้จัก?)
แต่ผมจ�าไม่ได้สักนิด
เขาเป็นหนึ่งในลูกค้าที่มีอยู่เพียงน้อยนิดของร้านหรือเปล่านะ หรือว่าจะเป็น
พนักงาน หรือลูกค้าของร้านที่ผมเคยท�างานพิเศษมาก่อน แต่ดูเหมือนเขาไม่รู้เรื่องชาจีน
เพราะฉะนั้นคงเป็นไปไม่ได้
(งั้น...)
บางครั้งผมก็พบเจอคนที่รู้จักผมแต่ผมไม่รู้จักอีกฝ่ายอยู่บ้าง โดยเฉพาะพวก
ผู้หญิง หัวใจผมเริ่มส่งเสียง กรณีที่เป็นผู้ชาย อีกฝ่ายมักมีความรู้สึกเป็นศัตรูอยู่ในใจ
มากกว่า
บางครั้งผมก็โดนกล่าวหาว่าแย่งแฟนคนอื่นไป ทั้งที่ตัวเองจ�าไม่ได้เลยว่าเคยท�า
34
