Page 11 - อ่านฟรี กรุ่นกลิ่นอายในสายฝน
P. 11
CHIDORI CHISHIMA
นิ้วเป็นสีแดง เขาคงอายที่เปิดประตูกระจกเสียงดังสนั่น ทั้งที่ไม่เห็นต้องใส่ใจเรื่องพรรค์นั้น
เลยแท้ๆ หรือว่าก�าลังหนาวเพราะเปียกฝนกันนะ
หยดน�้าร่วงหล่นจากเส้นผมเรียบแปล้ของชายหนุ่ม สูทที่น่าจะตัดเย็บอย่างดี
เปียกชุ่ม ส่วนรองเท้าหนังท่าทางราคาแพงก็เปรอะเปื้อนทั้งฝนทั้งดินจนสภาพเลวร้าย
ยิ่งกว่า
สภาพของเขาที่ยืนเปียกโชกอยู่ตรงทางเข้าดูไม่ต่างจากเด็กหลง ภาพนั้นชวนให้
นึกถึงแมวจรที่ผมเคยให้อาหารเป็นบางครั้งขึ้นมา เนกไทลายเฉียงของเขาดูน่ารักจนผม
เผลอยิ้ม ทันใดนั้นอีกฝ่ายก็หลบตาไปทางอื่น ผมรู้สึกเหมือนตัวเองท�าเรื่องน่าอายสุดๆ
ลงไปอย่างไรไม่รู้
อะแฮ่ม ผมกระแอมเปลี่ยนบรรยากาศ
“ยินดีต้อนรับครับ”
ผมเอ่ยประโยคต้อนรับออกมาในที่สุด ประโยคนั้นมักหายลับไปโดยไม่มีค�าตอบ
ใดกลับมาอยู่เสมอ แต่มันก็ได้ท�าหน้าที่ของมันแล้ว ทว่าคราวนี้กลับมีเสียงตอบมาอย่าง
เหนือความคาดหมาย ซ�้ายังเป็นถ้อยค�าที่คาดไม่ถึง
“...เสียง...”
(เสียง? ของเราเหรอ?)
ผมต่างหากที่เป็นฝ่ายตกใจเพราะเสียงของเขารื่นหูเหลือเกิน แต่นี่ไม่ใช่เวลาคิด
เรื่องพรรค์นั้น ชายหนุ่มอึ้งงัน ริมฝีปากขยับคล้ายกับพูดทั้งค�าว่า ไม่จริงน่า และ ท�าไม
แต่ไม่มีเสียงดังออกมา
ดวงตาเรียวของเขากะพริบซ�้าแล้วซ�้าเล่า ดูราวกับความรู้สึกหลุดลอยไปยังที่แสน
ไกล ราวกับก�าลังหวนนึกถึงอดีตอันไกลโพ้น ถึงอย่างนั้นประกายแสงที่ส่วนลึกในดวงตา
คู่นั้นฉายให้เห็นแวบหนึ่งก็ท�าเอาผมเผลอใจเต้นทั้งที่ไม่เข้าใจความหมาย
หยดน�้าหยดหนึ่งไหลจากเส้นผมเปียกชุ่มของเขาเรื่อยลงมายังหางตา นิ้วมือที่
ยังคงแนบอยู่กับประตูกระจกดูเหมือนกับก�าลังสั่นเล็กน้อย ผมอยากถามว่าเป็นอะไรไป
แต่ก็ไม่มีเสียงออกมา ผมไม่มีทางถามได้ อีกฝ่ายเป็นลูกค้า ระหว่างเรามี ‘เส้น’ ที่ชัดเจน
กั้นอยู่
จะข้าม ‘เส้น’ นั้นไปไม่ได้
31
