Page 6 - อ่านฟรี กรุ่นกลิ่นอายในสายฝน
P. 6
กรุ่นกลิ่นอายในสายฝน
ผมอาจก�าลังฝันอยู่ก็ได้ อย่างเช่นฝันถึงหีบสมบัติที่ซ่อนตัวอยู่ก้นทะเล ภายใน
นั้นมีแต่สิ่งที่ผมชอบบรรจุอยู่
ผมกวาดตามองทั่วร้านเล็กขนาดแปดเสื่อที่ซึ่งเงาวูบไหวทอดตัว
บริเวณข้างๆ โต๊ะที่ผมก�าลังเช็ดถ้วยชาอยู่มีเตาแก๊สตั้งอยู่หนึ่งเตา พร้อมด้วย
อ่างล้างจานเซรามิกซึ่งเป็นพื้นที่เก็บล้างเล็กๆ เกินกว่าจะเรียกได้ว่าเป็นครัว ใจกลางร้าน
มีโต๊ะกระจกทรงสี่เหลี่ยมจัตุรัสสองตัว ที่โต๊ะมีเก้าอี้ท�าจากผ้าสีอ�าพันเย็บปักด้วยด้ายสีขาว
ตั้งอยู่สี่ตัว
เฉียงจากเคาน์เตอร์คือที่ตั้งของโต๊ะกลมตัวเล็ก บนนั้นมีเตาขนาดเล็กตั้งอยู่ ร้าน
ตกอยู่ในความมืดสลัวจนมองเห็นไอที่พวยพุ่งจากกาโลหะบนเตานั้น หลอดไฟเล็กๆ ทั้งสี่
ดวงบนเพดานยังคงปิดอยู่
ด้านหลังเคาน์เตอร์มีชั้นวางของสูงจรดเพดาน บนชั้นมีกล่องไม้ทรงจัตุรัสขนาด
ราวสามสิบเซนติเมตรตั้งเรียงรายเป็นระเบียบ ริมผนังทางซ้ายมีชั้นสีน�้าผึ้งอยู่สองชั้น ส่วน
ทางขวาเป็นประตูกระจกส�าหรับเข้าออก ป้ายเล็กๆ เขียนว่า ‘ร้านน�้าชาซุยกะ’ ที่ติดอยู่
อีกฟากของบานประตูก�าลังสั่นไหวด้วยแรงลม
(ที่นี่คือ)
ความฝันของผม ที่ปกคลุมด้วยเงาของน�้า
“อ๊ะ”
ผมมองกระจกแล้วร้องออกมาจนเผลอยกมือปิดปาก เพิ่งสังเกตเอาป่านนี้ว่า
ฝนตกจนประตูกระจกและหน้าต่างเปียกไปหมด สายฝนอันอ่อนละมุนสมเป็นฤดูใบไม้ผลิ
โปรยปรายมาตั้งแต่เช้า แต่ผมกลับลืมไปเสียได้ ทั้งๆ ที่เงาวูบไหวนี่คือสิ่งที่บ่งบอกว่า
ฝนตกลงมาแท้ๆ
แม้จะเป็นฝนปรอยๆ แต่สายฝนก็โดนลมพัดจนสาดกระจกหน้าต่างและประตู
จนเปียก เงาของหยดน�้านั่นเองที่ฉายลงวูบไหวบนก�าแพงสีขาว เมืองเล็กๆ ที่ขนาบด้วย
ภูเขาและทะเลแห่งนี้มีสายลมพัดอยู่เสมอ จากภูเขาสู่ทะเล จากทะเลสู่ภูเขา
ภูเขาตั้งอยู่ทางทิศเหนือของเมือง ผมจึงไม่เคยหลงทาง ส่วนทะเลอยู่ทางทิศใต้
ปกติแล้วผมไม่ได้ยินเสียงคลื่นหรือรู้สึกถึงลมทะเลเลยไม่ค่อยรู้สึกถึงการมีอยู่ของทะเล
เท่าไรนัก
26
