Page 5 - อ่านฟรี กรุ่นกลิ่นอายในสายฝน
P. 5
สายฝนพร่างพรมกระทบหัวใจ
เนิ่นนาน
อย่างอ่อนโยน จนไม่ทันรู้ตัว
ผมใช้ผ้าสีขาวนุ่มนิ่มบรรจงเช็ดถ้วยชาทีละถ้วยราวกับจะปล่อยตัวไปกับความ
เงียบงันในช่วงก่อนเที่ยงอันไร้ผู้คน นิ้วชี้เช็ดถ้วยด้วยกิริยาราวกับก�าลังลูบไล้ลวดลาย
ดอกไม้สีสันสดใสอันละเอียดอ่อน นิ้วโป้งลื่นไถลไปตามวงโค้งอ่อนช้อยอย่างดื่มด�่า สิ่ง
เหล่านี้ท�าให้มุมปากยกยิ้มโดยอัตโนมัติ แต่แล้วมือที่ก�าลังขยับผ้าก็ชะงักกึก
บางอย่างส่งกลิ่นหอม
พอเอียงคอเล็กน้อย เส้นผมเป็นลอนก็เลื่อนไหลลงมาบังสายตา ผมเงยหน้าเพื่อ
สะบัดผมจอมเอาแต่ใจ ก่อนจะพบว่าภายในร้านมืดสลัวลงตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ แสงและเงา
อ่อนจางกระเพื่อมไหวราวกับอยู่ใต้น�้า
ผมจ้องมอง รู้สึกราวกับกลายเป็นปลา
(เหมือนกับว่า)
เหมือนกับอยู่ในตู้ปลาที่จ�าลองภาพทะเลอย่างไรอย่างนั้น ผมพึมพ�ากับตัวเอง
ปลาในตู้มักเฝ้าฝันถึงผืนทะเลกว้างอยู่เสมอ เพราะรู้ว่าที่นั่นคือสถานที่ที่ปลอดภัยที่สุด
จึงสามารถวาดฝันได้
(เราก็เหมือนกัน)
25
