Page 8 - อ่านฟรี กรุ่นกลิ่นอายในสายฝน
P. 8
กรุ่นกลิ่นอายในสายฝน
ใช่ว่าจะรังเกียจอะไรสักหน่อย ผมพึมพ�าอยู่คนเดียว ก็แค่ล�าบากใจเท่านั้นเอง
ผมส่ายศีรษะเบาๆ กดเส้นผมเป็นลอนที่ไหวไปมาเอาไว้พลางสะกดกลั้นความ
อยากถอนหายใจ ฝาของกาโลหะส่งเสียงกึกกักเบาๆ ราวกับก�าลังบอกว่าเดือดได้ที่แล้ว
ผมพยักหน้าเล็กน้อยคล้ายจะตอบรับแล้วจึงยืนขึ้น
ชงชาดีกว่า จะได้ค่อยๆ ดื่มชาพลางจัดออเดอร์วันนี้ลงห่ออย่างประณีตบรรจง
ผมบิดขี้เกียจ ก่อนจะก้าวไปบนพื้นซึ่งปกคลุมด้วยเงาของหยดน�้าอย่างเลื่อนไหล
ราวกับก�าลังแหวกว่ายในสายธาร
ผมปิดเตาพลางเงี่ยหูฟังเสียงฝนซึ่งโปรยปรายราวกับจะพาเมืองจมลงสู่ก้นน�้า
จากนั้นจึงน�าถ้วยชาที่บรรจงเช็ดเมื่อครู่ไปวางเรียงบนชั้นสีน�้าผึ้งอย่างเป็นระเบียบ ผม
เลือกถ้วยชาสีฟ้าอ่อนแบบมีฝาปิดที่เก็บไว้อย่างดีออกมา อีกมือหยิบกาน�้า ก่อนจะกลับไป
ที่โต๊ะ
ถึงจะเรียกว่าถ้วยชา แต่มันเหมือนแก้วมักมากกว่า ผมค่อยๆ หยิบฝาถ้วยชา
ออกโดยระวังไม่ให้เซรามิกชิ้นบางส่งเสียง พอใส่ใบชาทรงกลมลงไป ใบชานั้นก็กลิ้งลงสู่
ก้นถ้วย ผมดูให้แน่ใจว่าอุณหภูมิน�้าอ่อนลงเล็กน้อยก่อนจะรินน�้าร้อนอย่างแช่มช้า ไอน�้า
ส่งกลิ่นหอมค่อยๆ แผ่เข้าโอบล้อม
(อ๊ะ)
กลิ่นหอมเมื่อครู่คือกลิ่นนี้นี่เอง ผมเหม่อลอยขนาดไหนกันนะ
(ฝนตกทีไรอยากดื่มขึ้นมาทุกที)
กลิ่นหอมของชาที่ราวกับฤดูใบไม้ผลิท�าให้ผมทอดถอนใจพร้อมกับผุดยิ้ม พอ
จิบอึกหนึ่งก็รู้สึกเหมือนกับกลิ่นหอมแผ่ซ่านไปทั่วทุกซอกทุกมุมของร่างกาย กลิ่นหอมๆ
ช่วยให้ผมมีความสุขได้อย่างง่ายดาย
ผมแหงนมองกล่องไม้ที่เรียงรายบนชั้นด้านหลังโดยที่ในมือยังคงถือถ้วยชา
กล่องไม้ซึ่งอัดแน่นไปด้วยใบชาเหล่านั้นตั้งเรียงสูงจรดเพดาน แค่มองดูผมก็อารมณ์ดีขึ้น
มาแล้ว
(ร้านเล็กๆ ของเรา กับใบชาที่เราเลือกเอง)
เพียงเท่านั้นก็พอ
ไม่ต้องการมากหรือน้อยไปกว่านั้น
28
