Page 12 - อ่านฟรี กรุ่นกลิ่นอายในสายฝน
P. 12
กรุ่นกลิ่นอายในสายฝน
ผมไม่คิดจะข้าม
(แต่ว่า)
ผมหยิบผ้ามาจากชั้น ก่อนจะออกจากเคาน์เตอร์แล้วส่งให้อีกฝ่าย
นิ้วของเราแตะกัน
“!”
ทันใดนั้นมือของเขาก็ผละออกห่างราวกับโดนไฟลวก ผมเผลอกลั้นหายใจ หยดน�้า
จากตัวเขากระซ่านกระเซ็น หยดน�้าที่อุ่นลงด้วยอุณหภูมิจากตัวเขากระเด็นมาโดนแก้ม
ของผมก่อนจะไหลลงไป เขาขอโทษสั้นๆ แล้วหลบตาทันที นิ้วซึ่งเห็นกระดูกชัดเจนของเขา
ร้อนผ่าว หูของเขาแดงก�่า
รู้สึกได้ถึงสายตา
ผมเช็ดแก้ม ลองยื่นผ้าให้เขาอีกครั้ง ชายหนุ่มแสดงอาการลังเล แต่มือใหญ่ก็
ยอมคว้าผ้าไปจนได้ หน้าของเขาแดงเล็กน้อย บางทีอาจเป็นหวัดเพราะตากฝน การกระท�า
แปลกๆ ของเขาอาจเป็นเพราะเหตุนั้นก็ได้
ชายหนุ่มก�าผ้าเอาไว้แน่น จากนั้นจึงก้าวเข้ามาในร้านในที่สุด ประตูกระจกปิดลง
เบาๆ
ที่นี่กลายเป็นสถานที่ปิดอีกครั้ง
“...ที่นี่คือร้านน�้าช ...คาเฟ่?”
น�้าเสียงเคร่งเครียดราวกับปั้นแต่งถามขึ้น ผมพยักหน้าเบาๆ
“คล้ายๆ กับคาเฟ่แหละครับ”
ผมตอบโดยไม่ใช่ทั้งตอบรับหรือปฏิเสธ ชายหนุ่มพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะส่าย
ศีรษะ สายตาของเขาหลุบลงราวกับก�าลังใช้ความคิด จากนั้นจึงมองมาที่ผมอีกครั้ง ดู
ราวกับเจ้าตัวก�าลังล�าบากใจ ไม่รู้ว่าจะท�าอย่างไรดี
แหงอยู่แล้ว ในร้านไม่มีลูกค้าสักคน แถมยังมืดสลัวอีกต่างหาก
“เชิญนั่งตามสบายครับ”
ผมเชื้อเชิญ เขาพยักหน้าอย่างว่าง่ายเกินคาดก่อนจะออกเดิน ทิ้งรอยเท้าสีด�า
ไว้บนพื้นกระเบื้องขาว เงาของหยดน�้าวูบไหวอยู่บนแผ่นหลังซึ่งสูงกว่าที่คิด
(...เอ๊ะ?)
32
